Depersonalizacja

Justyna

Już 15 lat zmagam się z d/d.
Niestety mam większość objawów tego paskudztwa.
Za sobą kilkanaście hospitalizacji na oddziałach psychiatrycznych z rozpoznaniami: nerwica,nerwica natręctw,depresja,depresja lękowa,
zaburzenia osobowości,zespół depersonalizacji-derealizacji.
Brałam udział w kilku terapiach indywidualnych i grupowych,przetestowałam sporo leków.
Dopiero niedawno założyłam sobie internet i znalazłam to forum.
Pozdrawiam wszystkich,dzięki Wam czuję się mniej samotna.

Piotreke39

Magda

skutecznie dobiłaś tym postem

bua18

15 lat

o kurwa..

Natalie

Ile masz lat? Jak się to u Ciebie zaczęło?

olunia155

ja piedolę, sory ale to był headshot (ten post) dzięki wielkie.
jeszcze teraz po niezdanej maturze z matmy, czeka mnie poprawka ....:< wszystko mi się na głowe zwaliło ten rok jest jakiś przeklęty.;(

Justyna

Przepraszam! Nikogo nie miałam zamiaru straszyć,dołować,przerazić ani
szokować.Zanim napisałam od kiedy już zmagam się z d/d długo zastanawiałam się czy przyznać się,że moja "przygoda" z tym paskudztwem trwa już 15 lat.
Wszystko zaczęło się kiedy miałam 19 lat a pierwszym objawem d/d była depresja i towarzyszące jej silne stany lękowe.
Z czasem do depresji i lęków zaczęły dołączać inne przykre dolegliwości typu:
-niewyraźne widzenie
-postrzeganie otaczającej rzeczywistości jako obcej,dziwnej,odkształconej,
nierealnej
-poczucie obcości wobec samej siebie
-postrzeganie otaczającej rzeczywistości jako płaskiej,pozbawionej trzeciego wymiaru
-częste odczucia deja vu
-problemy z koncentracją i pamięcią
-zaburzenia odczuwania upływu czasu
-przeświadczenie,że wszystko co mnie spotyka to tylko sen
-odczucie znikania,rozpływania się,rozpadania się
-agorafobia
-odczucie,że pomiędzy mną a otaczającym mnie światem jest gruba przydymiona szyba
-uczucie pustki w głowie lub natłok myśli
-odczucie,że moje ciało jest lekkie i nic nie ważę
-wrażenie,że jestem tylko malutkim punktem
Obecnie jestem chyba na etapie oswajania d/d.
Przebyte terapie i to wszystko co udało mi się przeczytać nie tylko na temat d/d ale także w ogóle o zaburzeniach psychicznych przede wszystkim o zab.osobowości,depresji,lęku pozwoliło mi lepiej zrozumieć
siebie i przyczyny wystąpienia d/d.
Od 15 lat jestem na środkach przeciwdepresyjnych,kiedy zauważam,że mój organizm do jakiegoś środka już się przyzwyczaił i jego działanie nie jest już tak efektywne jak na początku,zmieniam go na inny lek.
Obserwując samą siebie zauważyłam,że objawy d/d nasilają się kiedy:
-mam problemy
-spotyka mnie stresująca sytuacja
-jestem sama
-czegoś się obawiam
Doraźnie w sytuacji nasilonych doznań d/d biorę leki przeciwlękowe,które łagodzą objawy ale ich nie likwidują.
Ostatnio dowiedziałam się,że wystąpienie d/d ma związek z zaburzeniami w funkcjonowaniu płatów skroniowych mózgu i dobre efekty przynosi stosowanie leków przeciwpadaczkowych.
Jeżeli ktoś zażywał takie środki proszę o informację.
Wiem również,że w USA pojawiła się książka "Feeling Unreal" D.Simeona
dosyć dobrze opisująca doznania d/d, ich źródło i najskuteczniejsze leczenie. Czy macie dostęp do tej pozycji?
Pozdrawiam

bua18

Justyno, mam wieszkosc twoich objawów.
nie boisz sie ze ci watroba wysiadzie? co by sie stalo gdybys przestala brac leki?? dalabys rade fjonować? chyba nie mozna miec przez 15 lat depresji ? Kurczę Embarassed

powidziwam cie , tyle lat z masakrycznym dd. eh mam gesia skorke.. Confused

Justyna

Co do wątroby to akurat nie jest problem.
Kilka,kilkanaście lat temu leki przeciwdepresyjne były bardzo toksyczne,ich dłuższe zażywanie groziło nie tylko uszkodzeniem wątroby.Leki pd.nowej generacji nie są toksyczne i nie uzależniają,oczywiście od czasu do czasu robię sobie podstawowe badania i sprawdzam w jakiej ogólnej kondycji jest mój organizm.
Jeżeli chodzi o tak długą depresję to medycyna zna takie przypadki i jest to nazywane dystymią.Nawet zanim zaczęłam chorować,byłam osobą nazwijmy to "posiadającą małą energię życiową" o charakterze depresyjnym.
15 lat to sporo ale pomyśl,że sporo osób wokół nas cierpi na różne schorzenia o charakterze przewlekłym,astmę,cukrzycę,wrzody żołądka,migrenę i wiele innych.Często na ulicy mijamy ludzi i myślimy,że oni wszyscy są zdrowi a tylko nas dotknęło nieszczęście w postaci "tego paskudztwa". Ja często tak właśnie myślałam.Ale to nieprawda,każdy ma jakieś tam swoje dolegliwości.
Kiedy 15 lat temu trafiłam do pierwszego w swym życiu psychiatry i opowiedziałam mu o swoich objawach niczego nie kumał,kazał mi pójść do okulisty,zbadać oczy a w ogóle to moje dolegliwości pasowały mu do kilku poważnych chorób psychicznych w tym do schizofrenii.
Myślałam,że umrę ze strachu,podejrzewałam,że jestem chora na jakąś dziwną chorobę o której żaden psychiatra nie słyszał i pewno jestem jedynym przypadkiem. CHCIAŁO MI SIĘ WYĆ !!! A strach,samotność,zagubienie i bezradność potęgowały objawy d/d.Błędne koło.Z czasem trafiłam do psychiatry ,który rozumiał o czym mówię i psychoterapeuty z którym zaczęłam nad sobą pracować.Na własną rękę zaczęłam szperać po książkach. Lubię wiedzieć.Im więcej wiem,tym mniej dany problem mnie przeraża.