Depersonalizacja

123698745

Witam. Towarzyszy mi derealizacja, ciężko mi powiedzieć jak długo, już chyba sam nie mogę odróżnić stanu derealizacji od rzeczywistości (tj. tak mi się teraz wydaje, gdy próbuję sobie przypomnieć). Wiem, że pierwsze takie doświadczenie miałem na obozie sportowym, jak miałem 11lat. Pytałem ludzi, czy tak mieli, najczęściej zaprzeczają, czasami ktoś tak miał raz, może dwa, ale i tak ciężko jest komuś zrozumieć jak to jest "u mnie". Nie mogę sobie wyobrazić, jak to jest żyć w rzeczywistości, tzn. czuję, jakby to było dla innych ludzi. Jeszcze jakieś pół roku temu zwierzałem się z tego mamie, próbowałem wyjaśnić, jakie to uczucie, gdy się nie czuje ale ciężko było dojść do porozumienia. Piszę ten temat, bo mam już tak dwa tygodnie bez minuty przerwy. Taki wieczny sen. Ciekawi mnie to, że nie mam objawów encyklopedycznych: nie czuję stresu, zdołowany nie jestem, choć jakiś pozytywny też nie. Ale nie mam problemów z nastrojem, obejrzę jakiś sitcom to się ucieszę- ogólnie często chodzę uśmiechnięty. Podobno sport pomaga, ja trenowałem piłkę ręczną 6lat, teraz skończyłem. Nie zrobiło mi to żadnej różnicy. Czasami mnie to brało na boisku. Życie w stresie- nie ma żadnego, tym bardziej w wakacje.
Uwaga teraz zabawny fakt: ok. 1.5 roku temu głównie zatracenie rzeczywistości powodowało u mnie branie prysznica. Teraz czuję się trochę martwy, gdy przychodzę obok Wisły to myślę czyby sobie nie skoczyć, może to coś zmieni (nie chodzi tu o myśli samobójcze) Albo jak idę ulicą, to liczę, że mnie zaczepi jakiś dres, aby się z nim bić na pięści. Jak z kimś gadam, to nie myślę o czym mówię, wydaje się jakby moje usta to była jakaś automatyczna sekretarka co rzuca jakimiś gotowcami.
Wiem, mógłbym porównać teraz to co napisałem z innymi tematami i sobie darować kliknięcie "wyślij", ale chciałbym zostać jakoś potraktowany i wysłuchany.
A więc co to do cholery jest?

[nie wiedziałem, że to będzie taki kawał tekstu, dlatego nie napisałem tego w "historie", ale chyba teraz tam powinien trafić ten temat, przepraszam za utrudnienie]

Pozdrawiam

bua18

123698745

Dziękuję za odpowiedź
Hmm no właśnie tyle, że miałem codziennie po 2h treningu piłki ręcznej, chociaż nie czułem z tego już jakichś korzyści i przestawałem lubić treningi. Chociaż w wieku 12lat bardzo to lubiłem, a też miałem derealizację. Teraz mam 16lat. Możliwe, że to z nudy i monotonii, obecnie nie mam zajęcia, czy czegoś, co mi zabierze pół dnia. O to chodzi? Ale najmocniejszą derealizację mam właśnie gdy coś robię..Basen, wycieczka po lesie, mieście- masakra. Wtedy mam już kompletnie skręcony mózg..Tłok mnie dezorientuje. Urazów/padaczki nie miałem.
Piszę o takiej godzinie właśnie dlatego, bo wróciłem ze spotkania z koleżanką. Teraz mało chce mi się wierzyć, że w ogóle z Nią tam byłem.
Pozdrawiam

PS czy derealizacja jest powodem dekoncentracji?

bua18

123698745

Od jakiegoś miesiąca 24h/dobe. Coś mi się wydaję, że sam jestem teraz temu winien, bo o tym myśleć. Tylko jak tu można przestać myśleć o czymś takim, wstając z rana.
A mogę się udać do lekarza dyskretnie? W sensie, aby żaden rodzic o tym nie wiedział

bua18

123698745

Wciąż 16.
Czy Wy nadajecie na to "dd" czy Wam to wszystko jedno? Mi np. nie przeszkadza to, jakby było wszystko jedno, chociaż wolałbym się obudzić.

Łukasz25

Może i da się z tym żyć ale bardzo ciężko a ty jesteś młody. A czemu nie chcesz by twoi rodzice o tym wiedzieli?Nie rozumiem tego

bua18

123698745

Czemu nie mówić o dd?

bua18