Depersonalizacja

Ukejojo

Mam 16 lat, derealizację od roku.
Wszystko co czytam daje mi do zrozumienia, że to od nas zależy przebieg dd i jej intensywność. Że nie możemy o niej myśleć, skupiać się,a najlepiej to róbmy rzeczy, które robiliśmy wcześniej i cieszmy się z życia. Ale (przynajmniej w moim wypadku) bardzo trudno zastosować to w "życiu". Rolling Eyes

W okresie wakacyjnym moja dd zmalała i pewnie gdyby można było przedłużyć wakacje o jakiś miesiąc - byłaby już zdrowa. Działo się tak rzeczywiście ciągłym zajmowaniem sobie czasu i rozrywką.
Ale jak wiadomo w okresie zimowym jest ciężej. Brak słońca, nieco inny tryb życia, w moim przypadku prowadzi do stanów depresyjnych, no i myśli, które są moim największym wrogiem. Dd się nasila i coraz bardziej mnie ogranicza, co ostatnio przejawiło się nawet tym, że musiałam na jakiś czas zrezygnować ze szkoły. No i sedno sprawy : ograniczenia.
Co jest niebezpieczne w tym stanie? Co tak naprawdę możemy robić? Bo wiadomo, że nie możemy wybrać się w podróż dookoła świata, a najlepiej autostopem. Chociaż czasami myślę sobie, jak by to było zobaczyć np. wierzę Eiffla przez szybę
Shocked

Jak z waszym myśleniem na temat ograniczeń? Pozwalacie sobie na wszystko to, co robiliście w dawnym "życiu" ?

rofe

Ja mam derelkę od ponad miesiąca, wiem że to żaden staż, czy coś, ale poznałem wielu ludzi z dd, nawet dwóch moich kumpli boryka się z tym samym co my.. Poznałem też parę osób z forum i nawiązałem z nimi wartościowe kontakty, dowiedziałem się wielu rzeczy itp. W czym może Cie ograniczać? W niczym.. Przez negatywne myślenie itp tylko sam siebie wyłącznie możesz ograniczyć. Czego nie możesz robić? Możesz wszystko, to zależy od Ciebie. Jedynie czego nie można to pozawalanie sobie na używki, tj. alko, fajki i inne gówno Wink

Także aktywny tryb życia, magnez, przyzwyczajenie i dość pozytywne myślenie (wiem, że czasami jest trudno), no i nie zawracanie sobie tym głowy, szukanie pasji, zajęć Smile

Magda

Ukejojo - moim zdaniem właśnie kluczem do wyzdrowienia jest życie jak dawniej, jakby DD nie było, bez ograniczeń Smile

Wiadomo, że tak jest trudno, że łatwo się wymądrzać, ale też wiem, że mam rację. Moja historia jest długa i na prawdę uważam, że mogę na temat DD powiedzieć bardzo dużo. Główny sens tego co mogłabym wypisywać jest taki, że DD ma się w momencie, gdy się o tym pomyśli. Reasumując: żyjesz normalnie -> nie myślisz -> nie masz DD Smile

majk

Po pierwsze nalezy uswiadomic sobie w pełni jak działa derealizacja, zrozumiec, że ten stan to nie koniec świata, przejsc się do psychiatry i zdiagnozowac przyczyny stanu. Najlepsze jest motywowanie siebie rzeczami, które znaczą dla nas wszystko ( na przyklad masz dziewczyne/chlopaka i motywujesz sie tym ze dla niej dasz rade ). Nauka akceptacji mysli, pozwolenie na ich byt w naszej głowie, niech sobie będą, ale nie koncentrujmy się na tym by znikły, bo da to nam odwrotny efekt ze zdwojoną siłą. Poza tym rozwijac sie w hobby, zajmowac się jakimis czynnosciami, unikac refleksji, sport, odżywianie się, kontakt z ludzmi

Magda

dokładnie, łatwo radzić ale uwazam, że to jedyne skuteczne lekarstwo na dd - żyć jak dawniej, nawet na siłę, wychodzić do ludzi, nic nie zmieniać, jak pojawiają się złe myśli to je zastąpić czymś normalnym, z czasem przejdzie Wink