Depersonalizacja

Konrad!

Nie pisałem już długo, bo jakoś się trzymam. Momentami zdrowiałem już całkowicie, później znowu wracało i tak jakoś się to wszystko przeciąga. Wydawało mi się, że wiem o derealizacji już wszystko a tutaj znowu zaskoczenie. W ostatnich miesiącach derealizacja jakby osłabła całkowicie, ale czuję coś nowego i równie upierdliwego - stan zamroczenia nasilający się popołudniami i wieczorami. Jest to coś takiego jakby światło ktoś mi ściemniał, jakby mózg był niedotleniony i w trochę inny sposób przytępiony. Bardzo paskudne uczucie. Ponieważ trochę mnie to męczy, to mam pytanie czy mieliście lub macie właśnie konkretnie takie objawy derealizacji? Czyli nie tyle uczucie bycia za szybą bądź pod kloszem, ale konkretnie przyciemnienie świadomości, jakby niedokrwienie mózgu, nasilające się z biegiem dnia.

Jamjest

tak..znane...mi się wydaje że to po prostu z przemęczenia jeszcze.

timmy3

tak ja mam..nakreca to moja korbe na guza mozgu:) dokladnie wiem o czym mowisz!!

Magda

ja tak wlasnie mam, wszystko sie zaczyna jka popoludniu wychdoze ze szkoly, z godziny na godziny jest gorzej az padam o 19 spac..

olunia155

hej znwou wkręcam sobie schizofrenie, bo może jednak w schizofrenii człowiek ma swiadomość choroby, no kurczę znowu zaczynam się bać. ma ktoś fachową wiedze na ten temat? Psychiatra nie stwierdziła schizy tylko stane lękowe.
Kurdęęęęęęęęęęęęęęęęęę! bylo juz okej, znowu nie czuję siebie, przynajmniej nie w pełni. Sad

Lennon

jak sama piszesz ten który ma "fachową wiedzę na ten temat" wyraził już swoje zdanie... i lepiej będzie jeśli mu zaufasz. Pozdrooo

Magda

mi zawsze każdy lekarz powtarzał że nie jestem chora bo nie mam zwidów, żadnych urojeń, nie słyszę głosów, wiem co robię :p ale wiesz co mam wątpliwości czasem czy wiem co robię bo często zachowuję się automatycznie, jakby coś mówiło, robiło za mnie .. boję sie , znowu sobie coś wkręcam Sad

stokrotka

Cholera jasna:( jestem czubem:( odkryłam już tę zasraną myśl która mnie tak przeraża. Uroiłam sobie że nie pasuję do tego świata, że boję się życia i spokoju zaznam dopiero po śmierci. Jak próbuje coś robic zeby odwrocic swoją uwage od tych mysli to zaraz i tak stiwerdzam ze to wszystko jest bez sensu, ze jestem wariatką, ze swiat wokol mnie jest jakis dziwny (pojawia sie wtedy b silna derealizacja), w ogole mam wrazenie ze juz nic z tego mnie nie wyciagnie, ze mam jakaś nieuleczalną odmianę choroby psychicznej. Poza tym zastanawiam sie czemu ci inni ludzie nie boją sie siebie, własnego ciała, wlasnych mysli... Kurde, skoro oni zaczynają mi sie dziwni przez to wydawac to znaczy ze odbiło mi do konca? Sad

ostatnio od tego myslenia az zwymiotowałam, poza tym głównie leze w łozku i płacze... a kolejna wizyta u psychologa dopiero za tydzień Sad

miał ktoś podobne myśli/ objawy/ paraliżujący lęk przed sobą i dalszym życiem?

Magda

lęk przed życiem, przed sobą, nienawiść do siebie, do życia.. czarny obraz przyszłości, czarny obraz przeszłości, same czarne scenariusze.. mi pani psychiatra powiedziała że to objaw depresji

serotonina88

stokrotko ja mam takie stany codziennie jak wstaje...co dzien zastanawiam sie czy jestem chora psychicznie czy mam schizofrenie czy moze zaraz dostate...koszmarny natlok mysli...najlepiej nie wychodzila bym z domu, a co gorzse boje sie ludzi tzn ich opinii wiec jak jade do pracy autobusem i ktos sie na mnie spojrzy (choc to odruch naturalny jak sie wchodzi do autobusu) to juz odrazu lapie mnie panika i tysiace mysli i czuje ze zaraz strace kontrole nad soba zrobie cos glupiego Sad