Depersonalizacja

Artur

Musisz się przemóc. Kilka pierwszych dni będzie dla ciebie okropne - chyba każda osoba, która rozpoczyna regularne ćwiczenia tak reaguje. Ale GWARANTUJĘ ci, że gdzieś po tygodniu jak zauważysz, że takie choćby bieganie relaksuje cię, uwalnia przynajmniej na chwilę od tego stanu i głupich myśli będzie cię samo do tego ciągnąć Smile

Organizm zobaczy, że to jest dla niego dobre. Sport nie będzie już męką tylko przyjemnością - spróbuj a przekonasz sie, że mówie prawde Smile

Pozdrawiam

Magda

sprobuje dzisiaj cospocwiczyc,mam w domu jeden sprzet Wink

chociaz juz wiele razy probowalam i nic Sad

..

grzesiek 123

...bo trzeba się dość mocno zmęczyć, minimum 40 minut intensywnego(!) treningu, tylko wtedy zaczynają sie wydzielać endorfiny które przynoszą ukojenie. Przez to można powiedzieć, od sportu można się uzależnić, ale to chyba jedyne zdrowe uzależnienie. Ja nie zamierzam z nim walczyć Smile

Pozdrówki !!

lolek · Wysłany: Śro 22:42, 05 Mar 2008 Temat postu:

Juz ponad miesiac jak mam d/d bo zaczelo sie to jakos pod koniec stycznia, akurat przypada to na poczatek ferii zimowych ...Początkowo było tak: pierwszy tydzien totalny odlot, tak mi sie wtedy wydawało ale patrzac z perspektywy dzisiaj bylo to nic, potem drugi tydzien całkowicie niemal normalny, pojawiał sie tylko lekki lęk przed tym co było niedawno i ze wroci jak sie ferie skoncza, no itak było bo pierwszy tydzien szkoly po feriach to zupełne niehalo, doszly inne objawy choroby, ale starałem sie w ogole ograniczyc myslenie i nastepny tydzien to znowu super sprawa, kolejny mega przeswit trawajacy całe 7dni. No i 5tydzien kolejny zjazd z nowymi objawami, pozniej weekend znowu realny swiat, az do wczoraj kiedy to na lekcji gdzies za przeproszeniem wyjebalem Smile

. Ogolnie moj stan jest do przyjecia, bo wiem ze za chwile bede mial przeswit i czuje sie podbudowany tym ze coraz to kolejne objawy pokonuje, jednak co mnie najbardziej przeraza, nie wiem czy tez tak mieliscie badz macie-to pytanie jak to mozliwe ze myslimy?, jak to jest ze mamy czegos swiadomosc, ze cokolwiek mozemy czuc...albo pytanie co to jest czas? czy mozliwe sa podroze w czasie? jak moglismy myslec kiedys o czyms, co to jest nieskonczona sekunda...totalny mętlik--poza tym ciezko mi w to uwierzyc, ze jest to spowodowane nerwica no bo jak to mozliwe ze istanieje cos niewidzialnego?choc nie powiem, ze czasem jak sie zastanowie nad mechanizmem przetwarzania informacji przez mozg to mam sekundowy przeswit ale potem znowu jak to mozliwe ze o tym myslalem?, czasem mam niezla beke z tego ale czesciej sie boje..prosze niech ktos mnie pocieszy..narazie to psychiatry nie zamierzam isc choc wiem, ze nie byloby to dla mnie jakims problemem bo nawet moja mama sie leczy u tego lekarza na nerwice Very Happy

, nie chce jej nic mowic narazie by nie zaprzatac glowy kolejnymi rzeczami, wiem ze jest jej ciezko bo sama wychowuje piatke dzieci, do tego pracuje bez wytchnienia a pomimo wszystko umie znalesc dla nas czas..kocham ja niezmiernie i obojetnie jak podle bym sie czul to uczucie chyba nigdy nie wygasnie...ulzylo mi troche jak to napisalem, no nic mam nadzieje, ze za chwile wszyscy sie z tym uporamy. trzymam za Was wszystkich kciuki, trzymajcie sie ciepło Wink

sorki ze w tym temacie ale ja przeciez nie mysle:D Very Happy

, musicie wybaczyc Laughing

Artur · Wysłany: Czw 0:59, 06 Mar 2008 Temat postu:

Heja

U mnie takie pytania występują cały czas więc chyba to jednak normalne w nerwicy, choć mnie tak samo jak i tobie mimo wszystko ciężko uwierzyć, że może to być efektem nerwicy. No bo... niby co jakieś dręczące pytania miałyby mieć wspólnego z nerwicą? Więc nie martw sie nie jesteś sam Smile

Ja już takich pytań od cholery przerabiałem i gdy przestane się bać jednej myśli to zaraz pojawia się po niej następna, która wywołuje maksymalne przerażenie i dół i tak w kółko. Właśnie teraz też załapałem paranoje lęku przed CZASEM... Cały czas myślę o czasie, czym on jest, czym się różni 'teraz' od np. za 50 lat, jak to możliwe, że coś ma stać się za 10 sek. nie dzieje się teraz i skąd wiem, że 'za 10 sekund' w ogóle nastąpi... Ogólnie straszny mętlik nawet nie jestem w stanie tego dokładnie opisać... Kurczę, jakby na to tak spojrzeć "po zdrowemu" to to strasznie głupie jest... No ale trudno. Mam nadzieję tylko, że cała ta gonitwa myśli będzie wreszcie miała swój koniec, czego tobie i sobie bardzo życzę Wink

Pozdrawiam

Magda · Wysłany: Czw 11:07, 06 Mar 2008 Temat postu:

fajnie Lolek że masz przebłyski normalności, ja ich nie mam Sad

lolek · Wysłany: Czw 17:12, 06 Mar 2008 Temat postu:

U mnie najgorzej zawsze jest wlasnie po przeswitach, kiedy to mysle ze nareszcie upragniony koniec sie zbliza to zaraz trachh i "zegnaj dziewczyno" Cool

...boje sie wtedy bardziej i dopadaja mnie nowe objawy, ktore obce mi, sprawiaja ze strach narasta-wlasnie przez niewiadoma nowego..po dwoch/trzech dniach sie ograniam, mowie, ze najwidoczniej to jeszcze nie ta pora. Jednego jestem pewny tak, jak tego ze kocham Mame, ze to ma koniec. Patrzac wstecz moge powiedziec, ze mialem kiedys derealke i wyszedlem z niej na pelnym spontanie. Nie wiedzialem wtedy ze to, to to Laughing

i przez 3 miesiace mialem raczej derealke jednostajna, bez zadnych dodatkowych objawow. Wyszedlem z tego nawet nie wiedzialem kiedy... teraz jest troche inna sytuacja ale wyjde z tego, tak samo jak kazdy z Was, trzeba tylko poczekac troszke. Pozadrawiam Smile

lolek · Wysłany: Czw 17:18, 06 Mar 2008 Temat postu:

sorki ze post pod postem ale teraz mi sie cos przypomnialo...chcialbym abysmy nie pisali tutaj o myslach, ktore nas drecza(ja tez popelnilem błąd) bo to co napiszemy kazdy bedzie utozsamial ze soba myslac, ze jezeli on to i ja...i wtedy nowe głupie mysli bede zajmowaly nasza glowe..takie jest tylko moje zdanie bo np to co mi zaprzata glowe nie wzielo sie samo z siebie, podchwicilem to na jakims forum i nie daje mi teraz spokoju, no ale przejdzie wkoncu

PG

Kuuurde mnie sie tez zaczely dziwne mysli na temat czasu meczace to jest, ale pocieszajace, ze ktos to mial. A powiedzcie czy minelo?macie na nie jakis sposob?

lolek

wiesz, jak miałem super prześwit to może nie tyle umiałem odpowiedzieć na te pytania, ale nie były one obarczone jakimś lękiem, powiedziałbym, ze przyjmowałem je lekko.

Kasia

Na te pytanie często nie ma odpowiedzi... ale kiedy mija lęk i nerwica przestają one nas przerażac... stają się po prostu zwyczajne. Bo przecież jest mnóstwo pytań na które nie znamy i nie znajdziemy odpowiedzi.

PG

A powiedz mi Lolek czy minely Ci wkoncu te myśli dreczace?? a jesli tak to samemu sobie poradziles?Czy ciagle sie z tym zmagasz??

lolek

te mysli tak, jakos je opanowalem...teraz mam takie typowo egzystencjalne przeświadczenie, że wszystko jest bez sensu ale ponoć to normalne więc jakoś sie staram.