Depersonalizacja

Emiliaemila

Witam,

Zacznę od tego, że od jakiegoś czasu próbuje zdiagnozować u siebie co mi jest i boję się, a trochę jestem tego już pewna, że może to być DD. Mój mały koszmarek z tym czymś zaczął się w maju. Jestem studentem i niby nie studiuje nic trudnego, ale roboty dużo i zawsze wpadały jakieś nieprzespane nocki, bo musiałam robić projekty i zaczęłam się tym wszystkim bardzo denerwować. Można powiedzieć, że aż za bardzo. Spirala nerwów zaczęła się kręcić, doszły do tego problemy uczuciowe, strach przed różnymi rzeczami i coś zaczęło we mnie pękać. Jednak nie z dnia na dzień, jakoś tak stopniowo. Byłam przyzwyczajona, że potrafię nie spać z nerwów po dwie nocy z rzędów i myślałam sobie no cóż taka jestem. Pewnego dnia przed położeniem się spać miałam taki atak lęku, że nie mogę tego nawet opisać tego słowami, było to dzień przed tym jak wystąpiły u mnie objawy chyba DD. Wstałam rano bardzo mi się kołowało w głowie i ..... stwierdziłam, że jakoś tak dziwnie się czuję inaczej już dobrze nie pamiętam co było potem, miga mi coś, że wylądowałam na uczelni nie czułam żadnych emocji - paniki(tak często towarzyszącej przy oddaniu projektu), szczęścia, czegokolwiek najdrobniejszego. W sumie to trudno mi opisać. Po prostu nic nie czułam całkowita pustka i nic w głowie, i myśli czy ja straciłam duszę,czuję się jak zwierze. Potem zaczęły się takie objawy -patrze w lustro i widze nie siebie tylko odbicie (może to ja, może to nie ja), musze się przyznać, że tak byłam zdziwiona, że zaczęłam krzyczeć i to naprawdę głośno, ale ten krzyk nie zostawił w moim ciele żadnego śladu. Krzyczałam bo chciałam ujrzeć w lustrze siebie i odczuć jakieś emocje, ale to nic nie pomagało. Myślałam wtedy że to jakiś wstęp do schizofrenii. Bywały momenty w tym kryzysowym tygodniu, bo najgorzej było przez tydzień, że traciłam na jakąś godzinę w dużym stopniu do krótkotrwałego zapamiętywania, gdy spotykałam moich znajomych nie poznawałam ich. Taki stan braku emocji, niepoznawania siebie ani innych, myślenia ze jestem jak zwierze trwał jakiś tydzień i stwierdziłam, że muszę zaciągnąć się porady specjalisty i poszłam do lekarza, który był na samym końcu miasta i sam dojazd (normalna przecież rzecz), był takim wysiłkiem Sad

. Dał tabletki 3x dziennie i niby się polepszyło, no ale niestety wróciło znowu mimo leków te same objawy, a nawet czasem i gorsze, bo spójność z ciałem czasem całkowicie zanika. Jak myślicie czy to może być to. Podobno właśnie w czasie wysokiego napięcia nerwowego takie rzeczy się dzieją. Najgorsze jest w tym wszystkim problemy z pamięcią, mimo że działa to, znacznie słabiej. Pewnie znowu pójdę do lekarza, ale wątpię czy on coś stwierdzi bo byłam już u wielu to tylko diagnozują, że nerwica i dają wspaniałe leki. Pisze teraz przy średnich objawach "chyba DD" i pytam się jak walczyć wszyscy, którzy się z tym borykają mówią żeby się nie przejmować i działać dalej, ale czasem jest przecież tak źle, że przyjdzie zwariować. Czy to wogóle jest dd?

PS
sorki za styl pisania

El01

Hej, napisz do mnie na gg, sprobuje pomoc bo tu rzadko ktos odpowiada Smile

21356114