Depersonalizacja

bua18

Hmm.. dla mnie dp to taka cisza na morzu. czuje ze nie mam mysli, wcale.
Dp czesto potegowane jest przez antydepresanty. wlasciwie wiekszosc z nich w sukutkach ubocznych ma wypisane DEPERSONALIZACJA. to jest chyba konieczne do regeneracji i zdrowienia. Po za tym zeby stweirdzic u siebie dp trzeba odstawic wszelkie leki, zeby byc pewnym. Ja sie zmieniłam bardzo, ale jestem silniejsza, potrafie swobodnie sie zachowywac w towarzystwie (hm czasem jeszcze czuje te hamulce, ale to nie to samo co kiedys, co sciskalo mi gardlo i non stop sie przejezyczalam) Wogole moja przyjaciolka stwierdzila ze mamy ze soba zajebisty kontakt bo wkoncu sie otworzylam i nie dozuje slow, nie jestem taka powsciagliwa. NIe wiem czy tio zasluga dp dd czy mojego faceta Smile

Tesknie za dawną mną, nawet jezeli bylam przyslowiową dupą wołową. Tak to juz jest czlowiek przede wszystkim laknie swojej tozsamosci... chocby nie wiadomo jakich korzysci dostarczylaby mu dp. Hm tak mysle..

Andy0304

A macie też tak ze czujecie jakbyście byli ale was nie było jakbyscie byli tacy nieobecni? i jak to jest u was z wstawaniem bo ja jak sie budze i czuje sie własnie tak jakby nie soba jak by mnie nie było to aż ochoty nie mam zwlec sie z wyra:/

Magda

Natalie

Tak, ja też to mam... już wymiękam od tego ;/

radeK!

taaak, też tak mam... najgorzej jest jak rano wstaję, uczucie że nie wiem kim jestem i co robię na tym świecie. I idę taki przyćmiony do łazienki... na szczęście jak dzień się rozkręca to czuję się trochę lepiej. Ale właśnie o to chodzi- nie wracać do łóżka, tylko brnąć naprzód, bo może będzie lepiej za chwilę!

Magda

rano to czlowiek już reguly jest taki otępiony
, dla mnie koszmar zaczyna się popołudniu a wieczorem to już całkiem porażka

bua18

olunia155

tak to nie miałam, jednak lęk był na tyle silny, że mi przeszkadzał w funkcjonowaniu.
Ponad to niczego nie ograniczyłam (wyjśc z domu, spotkan) przełamywałam i jakoś było.
Bo gdybym się zaszyła w domu było by gorzej.
Bałam się zejścia z Afobamu, ale nigdy nie miałam jakiś lękowych jaZD.

Andy0304

Ja mam tak ostatnio że najgorzej jest po wstaniu ta pierwsza godzinka lub 2, potem jakoś leci przez dzień, ale wieczorem tez jest nie najlepiej ale jak juz sie kłade spać to wmiare ok i mam w szytsko w dupie, sen jest jakby ukojeniam dlamnie od tego gowna, choć dokuczaja mi od 5 miesiecy szumy, swisty w uszach/głowy, ale sie jakoś przyzyczajam spie jak zabity, choć nie zawsze.

fabka27

Właśnie przed chwilą natknęłam się na to forum i wreszcie odkryłam co mi jest dzięki Waszym opisom. Wynika z nich, że cierpię na derealizację, to już coś, przynajmniej wiem, że nie jestem odosobniona i że takich ludzi jak ja jest więcej. Niby zachowuję się normalnie, wypełniam swoje obowiązki, ale tak na prawdę wszystko to robię jakby z automatu. Mój umysł jest ciągle gdzieś indziej, zalewa go fala przeróżnych myśli. Nie czuję, że żyję! Jestem w danym miejscu, robię coś, ale zastanawiam się czy to się dzieje na prawdę, czy to może sen. Przeraża mnie to. Ciągle jestem jakś otumaniona, przybita. Najgorzej jest wieczorem bo do tego wszytkiego dochodzi prawdziwe zmęczenie po całym dniu pracy i wtedy w ogóle jakby mnie nie było. Strasznie mnie to wszystko drażni i denerwuje. Mój umysł jest jakby zamknięty w klatce. Boję się, żeby nie zrobić jakiegoś głupstwa. Pamiętam, że to zaczęło się w wieku 13 lat i trwało niedługo, po kilkunastu latach wróciło. Teraz mam takie okresy kiedy te objawy się nasilają, mniej więcej co parę miesięcy. Doradźcie co mam robić, do jakiego specjalisty się zgłosić. Czy jest szansa na wyleczenie się z tego?