Depersonalizacja

pewnaosoba

Witam
na wstępie- koszmarna DD za mną. jednak jej pozostałości wciąz we mnie...Chcialabym napisac o jednym ze skutkow DD....czyli o tym co w temacie....otóz zawsze bylam sentymentalna i w trudnych przykrych momentach, kiedy bylo smutno wracalam wspomnieniami do chwil z lat dzieciecych....zawsze prz tym budzimy sie we mnie mile cieple odczucia..wspomnienia dawaly mi sile ...teraz niestety utracilam to...tzn nie mam jakby wspomnien..gdy pribuje przywolac jakies wydarzenia to wydaje mi sie jakby to były tylko scenki z mojego zycia, nie mam zadnych uczuc zwiazanych z przeszlymi wydarzeniami, wrecz musze sie wysilac by "powspominac". Do tego mam wrazenie jakby to co bylo np 10 lat temu dzialo sie w jakiejs innej epoce(tzn ze tak dawno, ze 100lat temu) mam swiadomosc ze to bylo niedawno ale odczuwam inaczej...dodatkowo wydaje sie az tak ze to nie bylam ja, tzn wiem ze to bylam ja, ale czuje inaczej-to chyba przez to ze po DD jestem calkowicie inna osoba...i teraz widze to tak ze "ja" tamta sprzed DD juz "umarla" i teraz "zyje ta inna...takie jakby dwa podokresy, dwa "zycia' ...bardzo przykre odczucie....ma ktos podobnie?

Jakobs

Ja mam gorzej...

lucas-86

a czy teraz, po wyzdrowieniu, potrafisz przeżywać różne wydarzenia w swoim życiu? Czy tworzą one wspomnienia?

zegnajjasmino

ja mam DOKŁADNIE tak samo. szczerze mowiac jak zobaczylam ten temat to od razu musialam w niego wejsc, bo to są moje własne sformułowania sprzed paru tygodni. i podpisuję się pod tym. i też nie wiem co z tym cholerstwem zrobić.

Miszcz

Przyzwyczaić i nie nakręcać się niepotrzebnie Smile

Victorek

Tak myślę, że w przypadku DD jest to dosyć częsta sprawa.
Też mam po pierwsze obojętność emocjonalną na to co było kiedyś w dzieciństwie, jak byłem młodszy, mam wrażenie jakby to działo się po za mną i co najgorsze zupełnie jakby te wszystkie wydarzenia nie dotyczyły mnie samego. Jest to cholerne przykre odczucie.

W dd czesto nie utożsamiamy się z samym sobą, z naszymi uczuciami, emocjami i tak samo z wydarzeniami z zycia.
DD w ogóle lubi "odcinać" od czego się da, świata, samych siebie, emocji, naszego ciała od umysłu itd, zresztą sama dd ma miec takie własnie zadanie "odcinać" nas od złego świata.
Kiedyś czytałem, że takie odcięcie w obliczu lęku/stresu mają lekarze, którzy operują a pacjent cierpi czy umiera odcinają się oni, od swoich uczuć i muszą robić swoje, i w wielu innych przypadkach tak się dzieje. Bo DD ogólnie wydtepuje w normalnym życiu u wszystkich ludzi.
Ale dla niektórych z nas, DD przybrało trochę barwę choroby, jest przewlekłe, spowodowane róznymi czynnikami, zaburzeniami, i ma inny wymiar.
Mózg zaczyna sie odcinać od samej derealizacji a dokładnie od stresu i lęku jaki ona u nas powoduje.

pewnaosoba

korppi

ja też mam jakby emocjonalne odcięcie od wspomnień, ale również tych niedalekich np z wczoraj. Czy ktoś też tak ma?

Jakobs

Tak ja też to mam. To co się działo wczoraj wydaję mi się że to było bardzo dawno kilka lat temu i do tego nie czuje z tym jakiegoś związku jakbym to nie ja był w tym wspomnieniu.

korppi

dokładnie, to widzę nie jestem sama

Magda

moje wspomnienia przez ostatnich pare lat wygląadają tak samo jak wspomnienia snów, niby wtedy żyłam, funkcjonowałam, czułam.. ale teraz jak coś sobie przypominam to trudno mi traktować to jako wydarzenie z mojego życia, spływa to po mnie jak film czy sen..

Miszcz

A ja mam dobre wspomnienia, nawet z czasów DD i przed. Od 5 lat, żyję non stop w nerwach, mam różne epizody w życiu raz lepsze raz gorsze, ale zawsze wszystko wspominam dobrze. I nie ważne jak bardzo coś było popieprzone w mojej przeszłości zawszę traktuję to jako było-minęło, czasem nawet się śmieję i myślę "jak ja mogłem tak bardzo, tym a tamtym się przejmować". Wspomnienia to chyba jedna z niewielu rzeczy, która DD nie popieprzyła.

siuniek · Wysłany: Pon 19:50, 14 Mar 2011 Temat postu:

jak się leczyłaś, że chociaż po części możesz stwierdzić, że to za Tobą?[list=][/list]

pewnaosoba · Wysłany: Pon 23:38, 14 Mar 2011 Temat postu:

nie leczylam się...rozmawialam o tym stanie z bratem ktory tez to przechodzil i on zapewnil mnie ze pewnego dnia obudze się i będzie normalnie..no i rzeczywiscie tak bylo...choc moze nie jest w pelni tak jak bylo ale teraz da sie zyc.