Depersonalizacja

wojtas

Mam pytanie do tych co są już zdrowi. Jak byliście w trakcie derealizacji to pewnie mieliście takie poczucie że świat jest nierealny i myśleliście że nie będziecie już w stanie postrzegać go tak jak kiedyś? Ale teraz z powrotem jest on tak samo realny? Bo ja właśnie mam takie wrażenie ale zastanawiam sie czy to nie jest tak że w trakcie choroby nasz mózg pracuje tak jakby na zasilaniu awaryjnym a jak wyzdrowiejemy to wszystko wraca do normy i nie ma miejsca na rozmyślenie czy wszystko aby napewno jest ok. Poprostu to nie polega na tym że my inaczej postrzegamy świat, przecież dalej wiemy że jest on realny tylko właśnie wymęczony ciągłym lękiem mózg tak jakby się wyłącza i my to odbieramy jako poczucie nierealności. Z tym poczuciem że już nie wyzdrowiejemy to jest tak jak z bólem zęba. Jak boli to ciężko sobie wyobrazić że mógłby nas nie boleć. Ale jak już go nam wyrwą to trudno sobie wyobrazić że mógłby nas boleć. Moge prosić wyleczonych o jakiś kokmentarz???

pzodrawiam

Magda23

Ja mam właściwie podobne pytanie. Jak to było jak zaczęliście zdrowieć. Bo kiedy człowiek dzień w dzień myśli o objawach a po kilku miesiącach nagle zaczyna się budzić to chyba jest dość szokujące. Napiszcie czy te prześwity też wzbudzały w was strach na początku?

Kasia

U mnie w momencie kiedy zaczęła puszczac derealizacja i kiedy myślałam, że mam to już za sobą dostałam masakrycznego ataku paniki... No i wszystko od nowa tyle, że z dokładką lęków i różnych nieprzyjemnych myśli egzystencjalnych. Wtedy właśnie zdecydowałam się na wizytę u lekarza. Derealizacja puszczała powoli pozostawał tylko lęk i to z nim musiałam stoczyc największą walkę. To może dziwne ale ja tak naprawdę do końca nie pamiętam tego "procesu" zdrowienia. Bo to niewątpliwie proces - trzeba niestety zapomniec o tym, że pewnego dnia wstaniesz i będzie po wszystkim. Trzeba cierpliwości tego tylko się nauczyłam...
U mnie prześwity nie wzbudzały strachu. Strach i wściekłośc wzbudzała wracająca d/d. Może też inna kwestią jest, że uczucie odrealnienia nie trwało u mnie aż tak długo ale z drugiej strony myślę, że dla każdego to raczej miłe uczucie chociaż tak jak pisze u mnie w jakiś sposób wiązało się z nasileniem lęków. Ale wtedy po prostu trzeba stawic im czoła Smile

Będzie dobrze i nie należy się "obawiac" wychodzenia z d/d bo tylko dokłada się dodatkowych lęków. Pozytywne myślenie to naprawdę połowa sukcesu!!

Magda23

Ja mam wrażenie, że jestem w takim dość ciężkim etapie tej choroby. Bardzo chcę z tego wyjść ale nerwica nie daje za wygraną i szuka nowych sposobów żeby mi dopiec dlatego byłabym wdzięczna żebyście napisali czy też taki etap przechodziliście. Czy kiedy zaczynaliście budzić się z tego koszmaru baliście się życia? Jak to było z lękami u was czy nadal czuliście się obco?