Depersonalizacja

OBE

Witam jestem nowy na forum i tak czytam i czytam i pomyślałem że też napisze w skrócie w jakim gównie żyję od ponad 2 lat.

Zaczęło się właśnie 2 lata temu miałem dość dużo przykrych przeżyć
które zbiegły się w tym samym czasie i nawarstwiły do strasznego rozmiaru
że już wtedy byłem wrakiem psychicznym człowieka (depresja, maniakalne lęki,zaburzenia osobowości,i obsesyjne wmawianie sobie wszystkiego począwszy od chorób skończywszy na umieraniu),no i wtedy
popełniłem coś co zniszczyło mi życie,chciałem uciec od problemów a wpadłem w jeszcze większe,pierwszy i ostatni raz strasznie się zjarałem tym pierd..gównem marihuaną i zaczęło się piekło i trwa do dziś..

Wszystko 24h :/:/

1)Widzenie jak za szyby,skupianie wzroku na jednym przedmiocie a w tyle zamazane to daje efekt totalnego odrealnienia.

2)Brak poczucia rzeczywistości,pytam siebie czy ja żyje?czy to sen?co to jest?

3) Zero alkoholu po piwie to już jest kosmos,zwolnienie czasu i dochodzę
psychicznie do siebie 1 dzień,odrealnienie się pogłębia 10000 razy!

4) Totalny brak złożonego toku myślenia,natłok niekontrolowanych myśli
niemożność skupienia się na czymkolwiek ! totalne otępienie umysłu:/

5)Cała moja osobowość moje ja,uczucia,emocje jest we mnie zablokowane,jestem jak żywy trup,taka roślinka,która niby żyje,a próbuję
się wydostać z tego więzienia które jest jej głową Sad

6)Zaburzenia Świadomości (24h przymglona świadomość)

To tak w skrócie moje objawy dodam jeszcze że zauważyłem że na otwartych przestrzeniach mam większe odrealnienie
wszystko dochodzi z jakimś opóźnieniem do mnie,paskudne uczucie:/

Po prostu mam coś takiego w sobie że naglę zaczynam odlatywać
takie przyćmienie świadomości,mam zaburzenia świadomości
i dopiero po paru godzinach zaczynam czuć się lepiej.

Tylko po przebudzeniu jak jestem wypoczęty jest zawsze o wiele lepiej
ale po kilku godzinach to samo:(

Badania robione rezonans ok a EEG-niewielka patologia lewej skroni.
I po 2latach życia w tym gównie i piekle po prostu się przyzwyczaiłem
i niech nikt nie mówi że z tym da się żyć.

Z tym trzeba żyć! ale czy to można nazwać życiem?

Chyba raczej koszmarem i wegetacją!

Szczerze ja już nie pamiętam jak wygląda normalne postrzeganie rzeczywistości,ja już tego nie pamiętam:(

I kto z was pamięta co znaczy słowo świat rzeczywisty bo ja już nie wiem!

Łukasz25

A próbowałeś z tym walczyć?Byłeś u psychiatry, psychoterapeuty?Bo nic o tym nie piszesz

pewnaosoba

Współczuję....sama mialam ostra DD ale na szczescie NIBY przeszla po pół roku...choc teraz i tak nie jest tak jak bylo przed tym....mialam te same objawy co Ty i jeszcze pare innych....
W Twojej wypowiedzi wyczuwam sporą dawke emocji...to znak ze nie jestes tylko roslinka, bo masz uczucia...nie mozesz juz zyc w tym stanie, to pierwszy krok ku wyjsciu....sprobuj cos robic, zeby sobie pomoc..
Np moze sport? podobno wysilek fizyczny, ale taki wyczerpujacy, ze kapie ci pot z czola, daje ulge..i przebłyski normalnosci...
Sprobuj tez jakiegos wysilku umyslowego, np brydz...szachy...
No i moze lekarz..psychoterapueta lub psychiatra ...
Ktos pisal o zazywaniu magnzeu...o innych ziolach.. preparat hyperherba np...probuj....
pozdrawiam

mysterious

Skorzystaj z rad przedmówców, koniecznie wizyta u psychiatry/psychologa.

Pytasz czy pamiętamy "świat rzeczywisty"... Ja nie pamiętam, ale wydaje mi się, że "tam" jest lepiej... musi, to mnie trzyma.