Depersonalizacja

Erinaceus

Witam. Nie chcę nikogo przerażać czasem trwania moich zaburzeń. Zaczęło się kiedy miałem 8 lat. Mama miała wypadek, który mocno się na mnie odcisnął. Potrącił ją samochód, skutkiem czego przez -chyba- dwa miesiące przebywała w szpitalu. Mój mały świat się załamał. Na ojca nie mogłem liczyć. Matkowała mi siostra i ciotki, ale to nie to samo. Z mamą byłem wyjątkowo silnie związany. Z początku nie mogłem uwierzyć w to, co się stało. Jakbym wypierał to z pamięci. Kiedy mama zaczęła dochodzić do siebie, pojechaliśmy nad morze. Wtedy miałem pierwszą derealizację. Pamiętam pole namiotowe, patrzyłem na ludzi wkoło, na niebo, drzewa i nie rozumiałem, że to co mnie otacza istnieje naprawdę. Jakbym miał sen ze swoim udziałem. Śniłem, ale byłem świadomy realności czasu i przestrzeni. Potem te stany zdarzał się co około miesiąc. Nie odczuwałem ich jako lęki, ale były dla mnie dziwnym doznaniem, którego po prostu nie rozumiałem. W szkole, mniej więcej od 4-5 klasy do końca gimnazjum wzmagała się ich częstotliwość i nasilenie. Chwilami były nie do wytrzymania. W szkole na lekcji, w kościele, słowem, w miejscach, gdzie jest dużo ludzi i nie można się swobodnie zachować. Poza tym zdarzały się "odjazdy" w zupełnie odwrotnej sytuacji- kiedy byłem na otwartej przestrzeni, poza zabudowaniami i z dala od ludzi. Któregoś razu atak miałem podczas jazdy samochodem, Skończyło się w rowie. Nic mi się nie stało, ale było potencjalne zagrożenie.
Przez dwa miesiące korzystałem z terapii grupowej (codziennie). Przez ponad pół roku z terapii indywidualnej. Zomiren 0,5 przez trzy miesiące, Elicea 10 mg przez 7 miesięcy. A teraz Hydroxyzyna. Ta ostatnia praktycznie nie działa. Skończyłem studia, przez pół roku chcę popracować, potem wrócić do szkoły. Interesuje mnie, czy ktoś ma podobny (lub dłuższy) staż i z jakie postępy przyniosła mu terapia. Pozdrawiam.

123698745

miales dd 24/7 przez cale studia?

Erinaceus

Niezupełnie. Na wielu zajęciach miałem odpływy, ale czasem, kiedy coś mnie zainteresowało, albo siedziałem w bezpiecznym miejscu (przy drzwiach, przy oknie) wytrzymywałem z powodzeniem. Dzisiaj nie byłbym w stanie sam iść np. do lasu. W pracy na razie jest dobrze. Przed kościołem obowiązkowo są prochy. Odróżniam derealizację wywołującą dyskomfort, od tej, która wywołuje panikę. Momenty łagodnego zachwiania mam codziennie, natomiast z reguły jestem w stanie je opanować. Boję się o tym myśleć, bo myślenie o lęku napędza lęk.

bua18

hydroxyzyna to shit. eli coś tam w tak małej dawce tez pewnie nie dziala. zglos sie do psychiatry po leki

Erinaceus

Zły trochę jestem na siebie, że przerwałem terapię. miałem sesję co tydzień, a teraz, kiedy zacząłem pracę, nie będę przecież za każdym prosił o wolne w połowie tygodnia. hydro mogę łykać prawie jak cukieraski, jedyna różnica, to wydłużenie czasu reakcji i ogólne otępienie. Jak po piwie- dwóch. Stwierdziłem, że będę jej używał jako wspomagacz zasypiania. Zomiren (tudzież Xanax) dość dobrze działał, nawet w małej dawce- 0,5 mg na dobę w formie o przedłużonym uwalnianiu. Te wszystkie baśnie w typie tai-chi, czy inne relaksacje z wizualizacjami też już przerabiałem w ramach terapii. Do forów jestem dość zdystansowany, ale tutaj czuję się "wśród swoich" Smile

addd

Znacznie Ci się pogarsza jak jest dużo ludzi wokół?
Jak tak, to masz najprawdopodobniej fobię społeczną, ja mam to praktycznie od urodzenia, i powoli jest coraz lepiej.
Jest to związane ze zbyt niską aktywnością dopaminy w mózgu - żadne leki typu SSRI, czy też tym bardziej benzodiazepiny jak Xanax (kto w ogóle zalecił Ci to brać dłużej niż tydzień-2 tygodnie? to żadna terapia) wtedy nie pomagają.
Tylko leki dopaminergiczne, czyli wśród SSRI to tylko sertralina (Zoloft, Asentra, Setaloft) ma takie działanie, poza tym to amfetamina, metylfenidat mogą być pomocne, i to też przez krótki czas, bo wiadomo że to uzależnia i nie jest zbyt zdrowe.
Ja po Asentrze w dużej dawce (150mg na 200 maksymalnie) czułem, że mogę wszystko Very Happy

, widać że u mnie coś nie tak jest z dopaminą.

123698745

Erinaceus
słuchaj mam dla Ciebie radę
Twoja derealizacja jest taka jak u każdego innego, nie wkręcaj sobie żadnej schizofrenii jakichś chujofobii blachów machów to tylko efekt stresu/depresji itp tak naprawdę derealizacja dodaje odwagi Smile

pozdrawiam

Erinaceus

123698745, to nie jest tak jak piszesz. Niczego sobie nie wkręcam. U mnie derealizacja to jeden z objawów nerwicy. Może i nie jestem probierzem normalności, ale o schizofrenię się nie podejrzewam. O depresję też nie, chociaż miewam czasowe obniżenia nastroju.
Addd z tą fobią społeczną może być coś na rzeczy. Miewam fantazje, że chciałbym kogoś zabić, albo poważnie okaleczyć, chociaż jestem świadomy, że nie byłbym w stanie tego zrobić. Kiedy idę ulicą, rzucam w myślach obelgi obcym ludziom. W tłumie nie pogarsza mi się znacznie, jeśli mam możliwość szybkiej ucieczki z tego tłumu. A co do tej dopaminy, to chyba też możesz mieć rację. W radosnych, "uskrzydlających" czasach lęki się uwsteczniały. Zauważyłem, że kiedy byłem w czymś w rodzaju związku, miałem wyraźną poprawę. Czyżby znalezienie kobiety mego życia byłoby dla mnie receptą na chwycenie równowagi? Wink

123698745

może teraz nie ale jak obejrzysz sobie pare fillmów innych pierdół to możsez sobie zaczać wkrecac z nudy Wink