Depersonalizacja

heimao

Najgorsze są poranki. Wstaję z łóżka, idę do łazienki. Po drodze mijam lustro - spoglądam. Moje oczy robią się... wielkie z przerażenia. Takie już są. I nie wiem "co to". Nie poznaję siebie. Nie wiem kim/czymś jest odbicie. Piszę o tym, ale "wtedy" nie zadaję sobie tych pytań. Po prostu widzę tylko swoje przerażone oczy. W ciągu dnia wciąż czuję się oddalona, odrealniona. To stan permanentny. Czasem gdy to się nasila, czuję się poddenerwowana. "Nosi mnie". Nie mogę od tego uciec. Czasem ten stan jest słabszy, kiedy mogę się czymś zając. Czasem silniejszy, kiedy nie mogę robić nic innego, jak tylko... wariować.
Mam wrażenie, że to się wciąż nasila. Z dnia na dzień jest coraz gorzej.
Dodam, że leczę się psychiatrycznie. Na razie jestem jeszcze w stanie obserwacji - żadnej konkretnej diagnozy mi nie postawiono. Biorę olanzapinę.

Jak sobie z tym radzić? Co robicie, kiedy to się nasila? Zauważyłam, że najbardziej nasila mi się kiedy jestem sama lub z kimś w domu. W kontakcie z obcymi jakby odpuszczało, chociaż nie do końca.

Moje nastawienie do tego stanu jest bardzo krytyczne. Nie chcę tego odczuwać, nie odpowiada mi to. Pragnę normalności.

addd

klawiszq92

chciałbym Cie pocieszyć, generalnie do psychozy Ci daleko, sam ją mam, Ty masz tylko to dziwne postrzeganie świata, czystą derealizacje, na psychoze składają się wszelkiego rodzaju omamy i urojenia bądź tylko omamy lub urojenia. W ogóle nie myśl o tym że możesz mieć chorobe psychiczną. Po prostu przez tą derealizacje wydaje się jakby było się na skraju choroby psychicznej. Od tego się nie wariuje, najważniejsze to wypracować odpowiednie podejście do tego, z dnia na dzień coraz mniej myśleć o tym, zwalczać lęk.

heimao

No dobrze. A co z tymi ciągłymi myślami, które kłębią mi się w głowie gdy spoglądam w lustro? "To co mówię to niby ja?". Czuję się, jakby moje myśli były odłączone od ciała.
Nie współgrały z nim. Nie tworzyły jedności.
To jest ta depersonalizacja, tak? Nie wiem już jak sobie z tym radzić. Próbowałam wszystkiego.

klawiszq92

tak, to jest depersonalizacja, te myśli nie oznaczają psychoz ani schizforenii, fakt faktem że są pokręcone ale nieszkodliwe Smile

karji

Hej! Mam 17 lat. Zyje z d/d juz 6 miesiac. Nie masz sie co martwic. Moge ci wszystko wytlumaczyc. Ile masz lat? Chcesz gg? Pisz wszystko co chcesz:)

Panna Tulipanna

Ktoś tu podrzucił niedawni link
[link widoczny dla zalogowanych]

Przeczytanie tego wiele mi uświadomiło, Tobie również polecam.

Poza tym, nie wiem, czy widziałaś film "Incepcja", ale tam główny bohater miał tzw. totem, który pozwalał mu sprawdzać, czy jest we śnie, czy w rzeczywistości. Postanowiłam wypróbować tę metodę i też wybrałam sobie mały przedmiot, który mi przypomina o czymś prawdziwym, na co mam wiele dowodów i wiem, że mnie faktycznie dotyczyło.

W każdym momencie zawahania spoglądam na niego i utwierdzam się w przekonaniu, że to nie sen, tylko rzeczywistość, a ja naprawdę ściskam swój totem.

Pozdrawiam ciepło.