Depersonalizacja

AniaM.M.

ja uważam, a doszłam do tego niedawno, że można być nawet bardzo scześliwym w dd, mimo ogromnego cierpienia wewnetrznego, wiecie czym jest u mnie te szczescie? to bycie SOBĄ. Sprobuje to opisac tak:

Odkąd pamiętam probowano mi mówic że mam byc "taka i taka", jak mam chodzic, mowic, jakie mam robic miny, jak mam sie tez oczywiscie zachowywac (to akurat normalne ale nie w kazdej postaci), jaka mam ogólnie być, czyli nie być sobą ale kimś innym, kimś AKCEPTOWANYM społecznie, nie sobą. I o dziwo, teraz w dd, zaczęłam powracać do żródła, do bycia sobą w czystej postaci. To jest bardzo trudne, trzeba sie nauczyc i przyzwyczaic (co najtrudniejsze) do całkiem nowych postaw. U mnie, gdy wyłączam maskę, gdy pozwalam sobie na bycie sobą (teraz to juz kilka razy dziennie po kilka-kilkanascie minut) to CAŁKIEM inaczej :widze, czuje, myśle, oceniam otoczenie i SIEBIE, inaczej nawet mowie (innym głosem). Jestem inna od a do z. Spytalam wczoraj psychiatry czy to, ze tak naprawde pojawila sie u mnie nowa osobowosc, (w której czuje sie w koncu całkiem na miejscu i swobodnie) to nie oznaka schizofrenii. On to wykluczył. I ja tez przeczuwam że to nic innego jak powrót do że tak powiem istoty siebie, bo nie wiem jak to inaczej określić, do istoty którą "przestawałam być" może od 2 roku życia.
Wiecie co czuje gdy wiem, że teraz to jestem napewno JA? :
spokój, szczęście, pełna akceptacja i miłość do siebie, akceptacja otoczenia, trzezwe myslenie o ludziach (akceptujemy ich takimi jacy sa ale tez widzimy wyraznie jacy są i ROZUMIEMY ICH), objawy dd prawie całkiem ustępują, rozumiemy gdzie jesteśmy i dlaczego w tym miejscu (w życiu) jesteśmy, ogólnie czuję pierwszy raz w życiu ŁAD, PORZĄDEK W GŁOWIE i o dziwo (mimo chaosu czasem) NA ZEWNATRZ. Czujemy się w tym stanie idealni, ale normalni i całkiem zwyczajni, tzn. jest to poczucie bycia ideałem ze zdrową dozą egzoimu i bez cienia pychy.

Myślę że do dotarcia do mojej prawdziwej istoty mnie pomogło mi ciągłe, bezustanne zastanawianie się kim jestem, dlaczego jestem itp (czyli standard w derealizacji) oraz wiara, do której doszłam również w "chorobie". Tylko że ja mam ogromną mobilizację do jak najszybszego wyleczenia, ja muszę (=CHCĘ) się jak najszybciej wyleczyć więc pracuję na jak najszybszych obrotach i wiem już kim i jaka jestem, czy wiecie jakie to jest CUDOWNE!!???? TO JEST WŁAŚNIE SZCZĘŚCIE

Także pracujcie dalej intensywnie nad sobą, zastanawiajcie się jak chcecie zyc, co wam odpowiada a co nie, jacy byście chcieli naprawdę być. Bardzo trudno jest do tego dotrzeć, bo każdy tzw. "normalny człowiek" chce być: doceniany, kochany, bogaty, spełniony zawodowo itp. ale to nie są WASZE prawdziwe cele, wierzcie mi. Prawdziwie czujący i będący sobą człowiek chce dla siebie całkowicie czego innego. Chce spokoju, stabilizacji, szczęścia które daje nawet minimum socjalne, akceptacji siebie i bliźnich, tacy chcemy być naprawdę.

Łukasz25

ryczal

Krókta piłka.

Wstaje o godzinie 7:10. Wracam ze szkoły o 14:50
Czasami gdy poza śniadaniem (i dwiema bułkami) nie zjem nic więcej to po powrocie do domu boli mnie głowa.
O godzinie 17:00 kłade się na łóżko aby poleżeć chwile i odpocząć.
heh. Budze sie, jest godzina 21.

Zaobserwowałem, że gdy idę spać wcześniej (o zmęczenie) budze sie i jestem jeszcze bardziej zmęczony. Zmęczenie utrzymuje się przez następny dzień. Toważyszy mu ''dzwonienie w uszach" (każdy najcichszy dźwięk mi przeszkadza), ale za to lepiej widze (tak jakby mniejszy śnieg optyczmy).

Pozdrawiam. Życze wytrwałości w depersonalizacji.

Łukasz25

ryczal

Łukasz25

Ryczal-to mogę cię pocieszyć ale na pewno nie masz nic związanego z d/d. Chodzisz normalnie do szkoły, nie leczysz tego a na dodatek pomaga ci słuchanie muzyki. Nie wiem ile masz lat ale to co masz to zwykłe zamulanie...

mysterios · Wysłany: Sob 23:44, 31 Mar 2012 Temat postu:

Witam! Piszę po dwóch latach od napisania postu.Moje życie zmieniło się o 180 stopni,i jest jedna rada jaką mogę powiedzieć każdemu kto chce z tego gówna wyjść,zmiana stylu życia,i zawalony dzień o rana do wieczora.Niestety każdy kto ma derealizację czy to depresje a te choroby idą w parze,po jakimś czasie staje się hipochondrykiem ! Tak 80 procent derealizacji to nic innego jak wasza wkręta umysłu.

wmawianie potem stres potem stany lękowe = Derealizacja (naturalna obrona organizmu spowodowana lękiem)

Z doświadczenia wiem że są to straszne odczucia jakie się ma i generalnie nasz umysł nas oszukuje i niestety ale myślę że do końca życia zostaną mi te chwilowe odrealnienia jakie jeszcze mam i do tego dziury w pamięci które są coraz większe.Nie jest to tak nasilone jak kiedyś ale czasem idę ulicą i tracę poczucie rzeczywistości nagle.Jeżeli chodzi o leki to one po prostu mnie zamulały i stawałem się obojętny,dlatego je odstawiłem bo nie dałem rady taki zajebany mułem być 24h.

80% to wmawianie sobie a to 20 % sam do dzisiaj nie wiem,bo jak pisałem od czasu do czasu jeszcze ,,śnie na jawie,, wiem też że przez te lata powrotu do normalności zmieniłem się i to strasznie.czy na lepsze?czy na gorsze ? nie wiem nie mi to oceniać.Każdemu z was życzę powrotu do realności i wygrania walki z samym sobą..bo nie ma piękniejszego uczucia jak czujesz i odczuwasz to co się dzieje do o koła Ciebie i wtedy czujesz tą wolność umysłu..

Nimfadora

Hej wszystkim z dd też należe do waszego grona dopadlo mnie to chole.. okolo 2 lat temu . Więc mogę podzielic sie z wami swoimi spostrzezeniami , a więc najpierw odniose sie do artykulu po piewsze bardzo ciekawy zgodnie opisane kazde odczucia somatyczne i psychiczne a nawet te duchowe , ale nie zgadzam sie z jednym faktem , iż można sie urodzic z dd . Moim zdaniem dd nabywamy wtedy , gdy nasz umysl ,, swiadomość , superego" nie potrafi zniesc rzeczywistosci ma to glebsza przyczyne w naszej nie doskonalosci i niemoznosci przezwyciezenia czegosc czego pragniemy lub wierzymy chcemy wykonac nasze ego przejmuje kontrole i poprzez dd broni sie przed przytlaczajaca rzeczywistoscia z ktora sobie nie radzimy. Kiedy spojrzeć w głab naszej psychiiki chodz to nie latwe , można znalesc przyczyne tego stanu lecz to nie latwe i bardzo dluga droga przed wami ,, taka jak byla przedemna " . Podsumowując musicie sie pogodzic ze soba i z tym ze kazdy czlowiek nie jest idealny ,, nie jest supermenem " . POlecam wam zapoznanie sie z książką czy tez filmem ,, The secret" bardzo mi pomół . Moja przygoda z dd powoli znika , a choczasem pod wplywem nerwow wraca na chwile,a co depersonalicacji 50% na 50% ale wieże i że to przejdzie i wygram swoje życie Wink

na nowo pozdrawiam was bedzie dobrze musi byc.

mysterios · Dołączył: 31 Mar 2012 Posty: 2 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/2

Derealizacja to nic innego jak podświadoma obrona twojej psychiki,która włącza się pod wpływem np.ciągłego stresu,używek (zmieniają na pewien czas postrzeganie czyli świadomość,a co za tym idzie
uaktywniają np stany lękowe),dużo by wymieniać.Jest to jeden wielki LĘK w który im dłużej się zagłębiasz tym bardziej wydaje Ci się wszystko nie realne,a co za tym idzie są to złudne ODCZUCIA które są wytworem tylko i wyłącznie twojej psychiki i to ona robi Cie w huj..a.Po pewnym czasie dochodzi do takiej ano mali że chcesz być zdrowy/wa ale nie pamiętasz już tej odczuwanej realność i zaczynasz mieć swój świat,i dlatego derealizacja zmienia Ciebie.Podsumowując jest to w każdym z nas i nie masz nad nią bezpośrednio kontroli,i tu wchodzi już schemat,indywidualnych cech charakteru jakie kto ma.Jeden np może jarać zielsko codziennie i sobie żyje,a drugi sobie po pierwszym paleniu wkręci że ma zawał a to wywoła kurewskie stany lękowe i duże prawdopodobieństwo derealizacji albo i nie...