Depersonalizacja

duch

Chcialem sie z wami podzielic moim doswiadczeniem z ta jakze dziwna depersonalizacja,mialem wtedy 12 lat byłem zapalonym sportowcem , grajac w tenisa stołowego w jednej sekundzie poczulem nagła zmiane tak jakby wrazenia wzrokowo słuchowe były mocno przytlumione , własny głos wydawal mi sie obcy ,własne mysli , wlasne ciało, w tym wieku to był dla mnie dramat poniewaz byłem bardzo emocjonalny i taka zmiana osobowsci była dla mnie koszmarem!!depersonalizacja sie rozwijala i była nie do zniesienia!!wygladalemi czułem sie fatalnie!!.oczy były tak ciezkie ze az chcialy mi wypasc !!co ciekawe takim stanie chodzilem do szkoły!!w wieku 17nastu lat trafilem do psychiatry z pustka depresja, i w efekcie na psychiatryk,dostałem diagnoze zespol adaptacyjno depersonalizacyjny,po wyjsciu ze szpitala remisja utrzymywala sie bardzo krotko pomimo brania lekow nadal odczuwalem dziwnosc ciala!!i utrzymywaly sie wyraznie objawy schizofrenii prostej i dd i depresji !!minely 2 lata i znow psychiatryk,diagnoza schizofrenia prosta!!teraz jestem 30stolatkiem i od paru lat moje zycie sie znacznie odmieniło przy pomocy takiego leku jak zeprexa, nawet anansowalem na schizofrenia paranoidalna ,zreszta dla lekarzy jestem dosc enigmatyczny!! zaden z nich nie wie co mi dolega.PozdrawiamWszytkich.

olunia155

czyli masz zdiagnozowaną schizofrenię? właściwie co to jest schizofrenia prosta? ja walczę z dd i jest o niebo lepiej, ale nie idealnie. a pojawiła się podczas halucynacji przy paleniu trawki. ;/.
nie wyobrażam sobie kilkunastu czy nawet kilku lat z tym.

Lesny

Podobno nie ma czegoś takiego jak schizofrenia prosta, to przestarzała diagnoza. Tak powiedział mój lekarz. Bałem się że to mam xP Faktycznie dziwny przypadek, ale jeśli miałbyś schizofrenie to nie mógłbyś o tym wiedzieć, chyba że miałeś już jakieś epizody psychotyczne i teraz masz remisje

namnlavs

olunia155

ja mam i duże prześwity ale i też wracanie. huśtawka. jednak o wiele wiele wiele mniejsze dd nie mam lęku tylko tyo dd, czasem coś z lęku bo coś jeszcze jest .
4 miesiące tego.

namnlavs

mi nie przejdzie samo z siebie. najpierw musze sie dowiedziec kim jestem. a nie wiem. nigdy nie wiedzialam.
sa tylko czesci mnie, zawieszone w przestrzeni, obok mnie. musze poczuc te czesci chociazby.

dzis maly sukces. zaspalam rano i nie pojechalam na terapie. prawie sie rozplakalam kiedy zadzwonil zeby sie spytac co ze mna.

to pozytywny znak, chyba.

olunia155

to miło, że dobrego terapeutę masz, pomaga coś?
ja to zależy, staram się nie myśleć za dużo.
ale Ty, masz masz po prostu silną depersonalizację?

namnlavs

olunia155

a od czego to się robi?
Na pewno jeśli będziesz chciała z tym terapeutą współpracować, to z czasem poznasz samą siebie...to chyba jest do uleczenia?

namnlavs

mi sie zrobilo od emocjonalnej deprywacji od wczesnego dziecinstwa. tak mi powiedziano przynajmniej.

w sumie by pasowalo. brak ojca, matka ktora praktycznie nigdy nie okazuje uczuc, nie rozmawia o sobie, nie zwierza sie. psychiatra ktory mnie zdiagnozowal byl w lekkim szoku jak mu opowiedzialam ze jej tak naprawde czuje ze jej w ogole nie znam.

ja zawsze bylam dziwna odkad pamietam. w przedszkolu od pierwszego dnia bylam wykluczona z towarzystwa, wysmiewana, ignorowana.
musialam juz wtedy cos miec. najprawdopodobniej nie otrzymalam wystarczajacej dawki milosci, bliskosci, kontaktu ktora jest potrzebna zeby w dziecku obudzila sie wola do zycia i zainteresowanie ludzmi i swiatem.

najstraszniejsze w tym wszystkim jest to, ze nikt tego nigdy nie zauwazyl.
gdyby zdiagnozowano mi w dziecinstwie zaburzenia kto wie, moze dzis bylabym normalnym czlowiekiem, zdolnym do empatii, zaangazowania, dbania o swoje sprawy.
ale nikogo to nie interesowalo. ja bylam tylko tym dziwnym zlym zamknietym dzieciakiem ktory sie z nikim nie bawil, ktory wypluwal jedzenie, i ktorego trzeba bylo czasem zamknac w przedszkolnym kiblu zeby przestal wrzeszczec.
moja mama tez nic nie widziala, choc miala objawy przed oczami. nie wiem, moze nie chciala widziec, moze nie potrafila. chyba nie. ona nawet teraz nie jest w stanie zdac sobie w pelni sprawy z mojego stanu.

no ale teraz to juz nieistotne. jedyne co moge zrobic to starac sie jej nie obwiniac. mozliwe ze sama ma dp nawet. nie zdziwilo by mnie to zreszta nawet, nigdy nie widzialam zeby sie naprawde czyms cieszyla.

nie wiem czy jest do uleczenia. slyszalam opinie ze chroniczna forma opiera sie leczeniu.
mozliwe ze mam przed soba jedynie perspektywe zaakceptowania.

Victorek

Kurzcze powiedziałem sobie że nie będe wszystkiego co przeczytam brał do siebie, ale po przeczytaniu postu ducha coś mnie teraz bardzo niepokoi, bowiem też leczę się itd i wszystko byłoby ok gdyby nie ta dziwność myśli a szczególnie ciała, to jest bez przerwy cały czas, i boję się że to nie nerwica jednak echhh

sledz.elo

nie boj sie Smile

Badz dobrej mysli bo bedzie tak jak dawniej tylko potrzeba czasu Smile

Wszystko da sie wyleczyc z dzisiejsza medycyna a napewno zaleczyc Smile