Depersonalizacja

Nimfadora

Witam Wszystkich . Bardzo się cieszę, że trafiłam na te forum. Bardzo długo szukałam informacji na temat tego, co może mi być. Poprzez te form uświadomiłam sobie że to właśnie dd. W pewnym sensie cieszę się , że nie tylko mnie to spotkało chociaż nikomu tego nie życzę bo życie z dd jest piekłem. Chciałabym opowiedzieć wam moją historię . Moje problemy zaczęły się trzy lata temu kiedy to mój tata zachorował na raka to był wstrząs moje życie obróciło się o 180 stopni . Wcześniej byłam pełną życia nastolatką nie miałam nic na głowie nigdy nie przychodziły mi do głowy myśli egzystencjonalne po prostu żyłam chwilą chyba jak każdy przed dd. Po śmierci Ojca wpadłam w pewien trans szukania u siebie chorób myślałam że to co spotkało go spotka także mnie . Kilka miesięcy po śmierci taty zmarł także mój dziadek co przyczyniło się do rozwoju mojej przypadłości . Cofnę się teraz w czasie podczas gdy mój tata jeszcze żył . Byłam w pracy dostałam ataku paniki nie mogłam oddychać ręce i twarz mi zdrętwiały w głowie totalna masakra myślałam już o najgorszym że umieram że to wylew lub inne cholerstwo , naszczęście był ze mną mój chłopak który wezwał pogotowie i wylądowałam na oddziale . Lekarze powiedzieli że to atak paniki z nerwów a drętwienie pojawiło się z braku potasu . Myślę że te zdarzenie było początkiem nerwicy lękowej a następnie dd. Po tym przeżyciu miałam oraz częstsze napady duszności i paniki przez strach przed kolejnym takim zdarzeniem ,dużo o tym myślałam i sama w pewnym stopniu się nakręcałam . Następnie nie wiem od kiedy pojawiła się dd . Zaczeło dziać ze mną coś dziwnego patrzyłam na świat tak jak by przez lustro jakbym oglądała jakiś film wszystko było nierealne nawet ja muszę czegoś dotknąc by sprawdzić czy to coś istnieje czuję jak by moje ciało robiło wszystko automatycznie a prawdziwe ja było zamknięte w ciele to trudne do sprecyzowania boję się patrzeć w lustro bo widzę tam dziwną osobę tak jak bym to nie była ja . To wszystko jest przerażające nie wiem już jak mam żyć kiedy wszystko jest nierealne . Brakuje mi tych czasów ,, normalnych” nie dziwnych . Kończę właśnie studia mam do napisania pracę licencjacką dd mi to uniemożliwia nie mogę się na niczym skupić, brak mi jakiejkolwiek motywacji , nic mnie nie cieszy . Boję się otworzyć rano ozy bo znowu będę musiała przeżywać ten koszmar wolę spać. Chciałabym żeby wszystko było jak dawniej ,, normalne” . Mam kochającego chłopka który mnie wspiera w dd opowiedziałam mu o wszystkim naszczęście on mnie zrozumiał nie tak jak ludzi starej daty np. moja mama kiedy mówię jej o tym co się ze mną dzieje odpowiada że przez te nerwy i głupoty skończę na psychiatryku .Boję się także że moja głowa już tego nie wytrzyma i tak będzie ogólnie boję się wszystkiego . Nie wiem jak mam sobie z tym poradzić jak na razie nie byłam żadnego specjalisty , łykam tylko ziołowe tabletki na uspokojenie i piję melisę ale to ni nie daje. Sad

Proszę doradźcie mi co mam robić żeby wszystko było jak dawnie ,, normalne” czy tylko zostało mi się zgłosić do specjalisty ? Czy mogę poradzić sobie jakoś z tym sama? Bo już tego nie wytrzymam wykończę się ;(

123698745

No witamy. Raczej recepty na to nie ma, ale możesz próbować różnymi lekami na depresje czy stres i spróbować wizyty u psychiatry można. Tak naprawdę nikt nie wie jak to wyleczyć, choć parę osób twierdzi że się wyleczyło (lecz zbyt długo derealizacji nie mieli)