Depersonalizacja

iza1313 · Gość

nie wiem jak długo tak jeszcze bedę żyła. codziennie rano wstaję ze swiadomoscią ze czeka mnie znowu to samo co wczoraj. nie pamietam granicy kiedy przestałam wierzyc w cokolwiek, napewno było to juz dawno temu. nie mam ambicji, nie dąże do niczego nie mam celu i to najgorsze to nie mam marzen. jak można zyc bez marzen?!!! najbardziej martwi mnie los moje córki, wiem ze nie jestem dobra mamą ale wiem też ze ona kocha mnie beinteresownie i zawsze tak bedzie, nie chce żeby cierpiała. czesto mam pustke w głowie, nie wiem po co tu jestem, jezeli wydaje mi sie ze ktos mnie wkoncu rozumie to za chwile zmieniam zdanie bo widze w tym człowieku prostote odpowiedzi na moje problemy. dobra to i tak nie ma sensu

grzesiek 123

A leczysz się? bierzesz leki, walczysz z tym jakoś? to mi wygląda na depresję, którą należy leczyć. Pozdrowki!! Smile

ha · Gość

Witam Was, pisze w tym forum pierwszy raz, ale czytam go już od około miesiąca. też mam ta "wspaniałą" derealizację, i agorafobię. Powiem Wam, że naprawdę nas z tego może wyleczyć zajęcie, zajęcie i jeszcze raz zajęcie!!!!!!! nie myślec o tym!! jak ja wstaję rano i o tym pomyślę, to oda razu cały dzień mam do bani, tak samo np. jak jest dzień słoneczny to jest w miare ok, jak pochmurno - derelizacja murowana....
tez tak macie??

Pawel · Gość

no fakt z tymi pochmurnymi dniami tez tak mialem Smile

Zajecie leczy to prawda tylko czasem czlowiek sobie mysli - czy ja istnieje? po co mam cos robic? Trzeba w tym wypadku sie przemoc i robic.

grzesiek 123

A ja najgorzej czułem sie właśnie w słoneczne, letnie dni bo za cholere nie potrafiłem sie cieszyć z takiej pogody i to mnie przerażało.

Anka1313 · Gość

Ja też najgorzej czułam się w słoneczne dni i w ogóle nie mogłam z nich korzystać, więc wakacje przeleciały mi koło nosa. Zresztą w pochmurne dni też nie było lepiej, ale przynajmniej było jakieś uzasadnienie:)