Depersonalizacja

Maarcin_93

Witam

Mam na imię Marcin mam 16 lat i opowiem wam moją historię z derealizacją.
Otóż z tego, co tu wyczytałem wynika, że nie tylko ja mam taki problem i bardzo się z tego cieszę, bo myślałem, że zakończe swój żywot.

Wszystko zaczęło sie jakies 5 miesięcy temu, kiedy drugi raz w życiu zapaliłem trawe. Zjarałem sie wtedy niesamowicie. Za drugim razem spaliłem sam chyba 2 kany. Świat wydawał mi się przez chwile taki przyjemniejszy (trawa była bardziej zielona, przejezdzajace samochody jechały w zwolnionym tempie) i wtedy spojrzałem na kumpla i pomyślałem
'dlaczego ja sie jeszcze nie obudziłem?' bo wszystko wydawało mi sie jak ze snu. Pare sekund po tej myśli zaczęło się piekło. W każdym człowieku widziałem tajniaka. Bałem sie wrócić do domu i bałem się, że zaraz zgarnie mnie policja i wyląduje w jakims monarze. a drugi dzień wszystko było jak dawniej. Śmiałem sie z przyjaciólmi, poszedłem na piwo, byłem na koncercie. Ogólnie wszystko wróciło do normy. Z natury jestem (albo raczej byłem) energicznym człowiekiem. Otóż 2 miesiące po zapaleniu pojechałem do słynnego miasta wypoczynku na mazurach - Rodowa. W pociągu byłem bardzo podniecony, zniecierpliwiony (kiedy wreszcie dojedziemy). Kiedy zrobiłem przesiadke do drugiego pociągu, zaczeło sie... nagle stałem sie markotny, nic mnie nie cieszyło, zauwazyłem ze nie pamietałem rzeczy ktora wydarzyła sie dosłownie 15 sekund temu, nic mi sie nie chciało, byłem obojetny na wszystko. Ten stan utrzymywał sie przez cały oboz (w efekcie prawie nic z niego nie pamietam) i jeszcze przez parę dni. Zaraz jak wróciłem do domu to wsiadłem na kompa i zaczałem czytac o skutkach ubocznych palenia marihuany, że wywołuje depresje, schizofrenie. No przyznam, że prawie popuścilem ze strachu, jak sobie pomyslałem, ze to mnie własnie dopadło. Derealizacja utrzymywala sie przez jakis miesiac, a kiedy była juz połowa pierwszego semestru w szkole to troche osłabła. Jakos potem nie wiadomo skąd, znowu ja miałem. Myślałem nad pojsciem do psychiatry, ale pewnie wkreciłbym sobie, że juz jestem na tyle świrniety, ze musze korzystac z pomocy kogos obcego. Wiele razy myslałem nad tym jak to jest znowu być 'normalnym'. Do tej pory miałem paresekundowy przebłysk normalności. Bardzo chciałbym powrócic do dawnego stanu. Przecież ja miałem plany na przyszłość, ambicje, poglądy za ktore nieraz musiałem sie bic tj. jestem anarchista i zarliwym zwolennikiem rewolucjonisty Michiła Bakunina, a teraz praktycznie nic mi się nie chce... Proszę pomóżcie mi, albo dajcie jakąkolwiek nadzieje!

Lennon

Witaj bracie!
Miło żeś też rewolucjonistą. Sam uważam się za kogoś oscylującego między trockizmem a anarchokomunizmem Proudhona i ktoś spod Czarnej Flagi też jest mi Towarzyszem. Naprawdę miło. Smile

W związku z tym wiem że dla Ciebie tak samo jak dla mnie niezwykle ważną rzeczą była i jest percepcja świata i jego poukładanie w głowie. Dlatego dla mnie chyba najbardziej bolesną rzeczą jest odcięcie od niego, kompletne jego wywrócenie w stanie d/d. Czy też czujesz się Towarzyszu jak z innego świata, jak "nie-człowiek"? Pozdrawiam Cię gorąco! Smile

Venceremos!

Magda

do psychiatry chodzą nie tylko ludzie chorzy psychicznie ale też ci z różnymi zaburzeniami, idź do lekarza, opowiedz wszystko bez ściemniania moze akurat uzna że są Ci potrzebne leki ..
Nie łam się, nie czytaj o chorobach psychicznych bo sobie coś wkręcisz..
Jesteś tu nowy więc poczytaj dokładnie to forum, jest dużo cennych rad ,
Uda Ci się, dobrze że szybko trafiłeś na to forum to nie będzie się u Ciebie pogłębiało to uczucie że jesteś w wyjątkowej i beznadziejnej sytuacji
P.S jestem ciekawa jak znalazłeś to forum Wink

bo zanim ja tu trafiłam to hoho..

olunia155

Nie martw się, dużo ludzi to ma. Nie jesteś sam Razz

Wiem, że to ciężkie generalnie trzeba mieć nadzieję.
Co do psychiatry, zmień nastawienie, bo madzia ma racje...
Nic wielkiego.

BlueEyedDevil87

dla "towarzyszy " to kawal sznura i gruba galaz.

olunia155

tak najlepiej od razu,
ja się czuje już w miarę

Maarcin_93

Lennon

Profesor Hass powiedział to co i ja mogę powiedzieć... "Jestem komunistą. Ale to nic nie znaczy ponieważ są dwie partie. Partia tych którzy rozstrzeliwują i partia tych rozstrzelanych. Ja należę do tej partii komunistów rozstrzelanych." Podpisuję się pod komunizmem do 1920 roku i pod całym który pozostał tamtym ideom wierny. A stalinizm czy PRL uważam za antykomunistyczną reakcję powołującą się na komunizm fałszywie. To tak na marginesie. Razz

Będziesz miał więcej czas Marcinie to opisz jak to jest u Ciebie z tym oderwaniem od świata. Pozdrawiam Bracie! Smile

Maarcin_93

Hm.. cóż, nie wiem co powiedziec na temat oderwania się od swiata. Derealizacja prawie mija jak jestem w towarzystkie bliskich mi ludzi. Kiedy się nasila to bardzo sie boje. Zazwyczaj czytam jakas książke. Ostatnio czytałem 'Gavroche' Wiktora Hugo. Nieraz jak patrze w lustro to wydaje mi się, ze nie znam samego siebie, albo nie wiem po co jestem w danym miejscu.
Mam małe pytanie:
Macie nieraz wrażenie, ze jestescie coraz głupsi?
Albo czy wydaje Wam się ze wszyscy maja was za idiote?