Depersonalizacja

Reina

Jaka jest moja historia? Samej jest mi to ciężko określić. Najprawdopodobniej cierpię na tę przypadłość od około 10 lat, przy czym wiem co mi jest góra od pół roku. Można powiedzieć, że ja urosłam na DD i przez to nie potrafiłam przez wiele lat zauważyć, że coś jest ze mną nie tak, gdyż własny stan uznawałam za normę. Rodzice uznali, że mają wyjątkowo zamknięte w sobie dziecko a większość znajomych zna mnie taka od dawna. Jak się zaczęło? Poszłam spać, następnego dnia rano wszystko było obce -odległe, zupełnie jak bym utkwiła w niewidzialnej barierze, która trzyma mnie na dystans. Miałam wtedy ok 12 lat. W szkole nie pamiętałam imion niektórych koleżanek i kolegów, na szczęście czytano listę obecności. Od tamtego czasu towarzyszą mi napady paniki i strachu zwłaszcza na tle utraty kontroli nad własnym działaniem, okazywania i przezywania emocji, czy podejmowania decyzji. Stany te wywołują u mnie natrętne myśli związane z lękami. Nie raz przez parę dni męczy mnie myśl, aż do momentu kiedy całkowicie sobie ja wyperswaduje albo aż jej ulegnę i spełnię mój lęk tylko po to by przestać się tego bać. Inną przypadłością jest niemożność rozróżnienia snu i jawy. Najgorzej miałam, kiedy uległam swego rodzaju zapętleniu kiedy przez pewien czas śnił mi się następny lub poprzedni dzień w sposób tak naturalny jak bym robiła wszystko to, co mi się śniło. Odbywałam w tym czasie fikcyjne rozmowy, robiłam rzeczy które miałam na tamten dzień zaplanowane. Najczęściej po jakimś czasie odkrywałam, ze jednak z nikim nie rozmawiałam albo coś co miałam zrobić ciągle czeka na wykonanie albo zupełnie na odwrót kiedy to przez cały dzień odkrywałam, że wszystko zrobione. Poradziłam sobie z tym używając kalendarza niestety nie zawsze się sprawdza gdyż czasami nie wiem dlaczego to robię ale dokonuje tam zmian. Mam rozmaite „chochliki” wzrokowe polegające na oddalaniu się obrazu, patrzę na kogoś pół metra ode mnie i mam wrażenie, że to 3 metry. Zawsze sprawdzam ręką odległość i zrozumcie moje zdziwienie, kiedy wydaje mi się, że mam 3m ramie. Pulsowanie, oddychanie przedmiotów. Fotel na którym właśnie siedzę lubi czasem odetchnąć zastanawiam się czy nie dać mu imienia... Mnóstwo czasu zabiera mi zadawanie sobie pytań o tematyce „dlaczego i jak to jest?”, najlepsze sa takie zapętlone typu "jak to jest, że ja teraz myslę?" które zachowuje się jak matrioszka. Zdołałam się wpędzić w bezsenność, niedożywienie, anemię. Często kiedy całkowicie zatracę granicę między tym co jest a tym co odbieram tułam się bez celu i przyczyny i nie potrafię określić dlaczego. W obecnej chwili nie nawiązuję normalnych relacji społecznych, na ogól nie czuję z tego powodu wielce nieszczęśliwa czy gorsza raczej niedopasowana. Najgorzej zaczyna być kiedy wpadam w derealizacje w najmniej odpowiednich momentach czyli jak podejmuje decyzje i robię coś czego nie chce ponieważ dyktuje mi to mój lęk, a swój wybór motywuje albo czymś co sobie ubzdurałam, albo tym, że nie mam czasu i muszę to zrobić. Ostatnio pojawił się tez u mnie lęk przed leczeniem i przed próba pozbycia się lub zmniejszenia wpływu tej części mnie która powoduje takie zachowania. Czyli lekka kwadratura koła, gdyż zaczynam mieć tego dość zwłaszcza, że ostatnio udało mi się zniszczyć mój wieloletni związek w niecałe 24h.