Depersonalizacja

polandpolandpoland

napisałem posta w tej samej minucie co Ty, więc mogłeś nie zauważyć, że mój post jest nad Twoim ;D

Łukasz25

Do polandpoland i miszcz:
Jeśli uważasz że masz 5 lat d/d bez przerwy to kłamiesz i pewnie nawet nie zdajesz sobie z tego sprawy. Miałbyś ogromne kłopoty z napisaniem choćby jednego posta odczuwając d/d. Jeśli za nieprzerwane bycie w stanie d/d uważasz że od czasu do czasu wraca do ciebie to uczucie to jak mam d/d od ponad pół roku ale to już zasadnicza różnica(czepiam się szczegółów bo aż za wielu ludzi znam którzy wkręcają sobie różne objawy i choroby mając tylko i aż nerwicę).

Do polandpoland:
Napisałeś że nie bierzesz leków ponieważ nie wyleczą cię całkowicie z d/d-Jesteś pewny że tak to zdanie miało brzmieć bo mam wrażenie że zgłupiałem jak to czytam

P.S.Skoro jak uważasz że miałeś d/d non stop przez 3,5 roku to nie uważasz że to trochę za długo jak na chorobę (a raczej jej objaw) na którą nie brałeś lekarstw?

pewnaosoba

hmm..widze rozgorzala dyskusja
moim zdaniem kazdy ma troche racji....a wszystko sprowadza sie do tego ze kazdy inaczej przechodzi DD, kazdem towarzysza inne objawy dodatkowe, inne przyczyny, rozne jest nasilenie. Ja wiem ze ze swoja dd nie przetrawalabym dluzej niz przetrwalam(czyli 6 mscy) bo bylo to tak wyczerpujace i niszczace ze jakbym miala to znosci dluzej to wyladowalabym pewnie w psychiatryku( a ktos inny moze nawet w kostnicy)

Miszcz

Łukasz25

Człowiek mający d/d jest zdolny do napisania posta ale nawet tak błaha czynność sprawia wtedy trudności. Nie neguje że mogłeś mieć coś co nazywa się objawem d/d neguje tylko długość trwania tego objawu u ciebie i u wielu innych osób (ktoś chyba napisał nawet że ma d/d kilkanaście lat). Skoro uważasz że można się przyzwyczaić do d/d(które jest silnym objawem zaburzeń psychiatrycznych) to równie dobrze można przyzwyczaić do silnej psychozy z omamami i urojeniami.

P.S Czepiam się szczegółów bo w tym zawsze tkwi diabeł który nie pozwala ludziom z zaburzeniami psychicznymi normalnie żyć. Wkręcanie sobie ponad norme i uparte starania by udowodnić innym że jest się choryk bardziej niż jest co jest jakąś plagą chyba bo dotyczy to większości

polandpolandpoland

Łukasz, jeśli chcesz wiedzieć, to miałem problemy takie jak pisanie posta - ręce mi się trzęsły, miałem drgawki. Miałem problem nawet z chodzeniem. Zadawałem sobie pytanie: "Jak to jest że ja chodzę, że ja biegam?" Słowa, które ludzie do mnie mówili, wydawały mi się choćby z języka chińskiego, totalnie nic nie rozumiałem.

W późniejszym czasie też poszedłem na prawko. Jazda samochodem była tragedią. Umiałem jeździć i to dobrze. Najgorszy był widok przede mną. Wszystko wydawało mi się jakby we mgle, gdy jechałem między drzewami to miałem wrażenie, że one się "ścieśniają" i zaraz umrę... Totalny bezsens, nie?
Ogromnym błędem jest dokładne, z precyzją chirurga robienie i sprawdzanie czynności, którą wykonujemy. Zastanawiałem się czy kierownicę przekręcić o 5 czy 6 cm w lewo. I patrzałem się na tą kierownicę jak głupi. Oczywiście później mi parkowanie itp. nie wychodziło. Natomiast gdy zapomniałem o tych wszystkich drgawkach i wymysłach, i skupiłem się na jeździe, to wszystko szło jak po maśle Wink

Nawet pomimo dd zdałem prawko Wink

Pewnaosoba napisała dobrze, że każdy dd przeżywa inaczej i nie należy tego negować. Jeśli nie wierzysz Łukaszu mi czy Miszczowi to Twój problem. Ja Ci nie będę "udowadniał" że tak było, bo po co Wink

Miszczu, jeśli chodzi o mnie to kroki od 4 do 6 są u mnie najważniejsze, bo pierwsze 3 nie są zbyt trudne do osiągnięcia i są względnie stałe w porównaniu do 4.,5.,6. No, ale każdy jest inny Wink

Miszcz napisał:

Miszcz

lucas-86

Zgadzam się z przedmówcami, derealizacja może trwać latami. Sam borykam się z tym od prawie 7 lat, choć świadomość z czym mam do czynienia dotarła do mnie stosunkowo niedawno. Przede wszystkim pamiętać należy, że u każdego objawia się ona i przebiega inaczej. Niektórzy mają mega-straszne ataki i te osoby pewnie nie wytrzymałyby w takim stanie 3,5 5 czy 7 lat. U innych jest to ciągły stan, może o lżejszym natężeniu. Zresztą jak czytam posty na tym forum, to dostrzegam, że ja mam do czynienia z dosyć łagodną derealizacją, co wcale nie znaczy, że nie miewałem okresów ciężkich do przeżycia.
Zresztą mój doktorek poprawia mnie gdy mówię, że to choroba, on częściej nazywa to zaburzeniami. Odnoszę wrażenie, że dla niego to takie psychiatryczne pierdnięcie Very Happy

Łukasz25

To normalne że każdy przeżywa d/d na swój sposób i ma ona różne natężenia. Ale coś co można by nazwać d/d ma prawie każdy i wtedy mało kto nazywałby to tylko zaburzeniem. Encyklopedyczny opis derealizacji mówi że jego główną przyczyną jest lęk ale prowadzi do niego również zmęczenie(i w ten sposób wielu ludzi doświadcza d/d ale nie powoduje to u nich lęku). Nie wierze że istnieje na świecie coś co można nazwać lękiem przy którym nie odczuwa się lęku. Lęk nawet słaby (a d/d lekarz powiedział mi że powoduje dość silny lęk ale może jest i inaczej) ale trwający ciągle jak napisałeś nie pozwala na prowadzenie normalnego życia. Myśle że dobra własnego zdrowia trzeba być maksymalnie precyzyjnym co do opisu swoich przeżyć psychicznych (stawianie diagnoz samemu sobie to też jakiegoś rodzaju plaga)

P.S.Wiele osób mających d/d przeszukuje takie fora jak te i jeśli przeczyta że d/d może trwać ciągle przez 5 lat to raczej nie będzie to miało dobrego wpływu na ich stan psychiczny i nie będą drążyć temat na ile tak długi okres trwania d/d jest prawdą

Łukasz25

polandpoland-nie odpowiedziałeś mi czy zdanie: "nie brałem leków ponieważ nie wyleczą mnie całkowicie z d/d" było napisane na serio czy to jakaś pomyłka?

addd

To że DD jest zawsze objawem lęku to bzdura.

Miszcz

Łukasz25

Dobrze, mogę przyznać że istnieje lęk bezlękowy tak samo jak często występuje schizofrenia bezobjawowa (lub inaczej zwane mam objawy JAK schizofrenia).
Objawy d/d miałem jak najbardziej, nawet byłem w szpitalu i na wypisie mam napisane że miałem d/d. Od wyjścia opróćz kilku małych krzyzysów jakoś sobie radze. Polandpoland napisał że był u lekarza tylko raz i ciekaw jestem czy lekarz stwierdził u niego te objawy czy on sam to zrobił od razu stwierdzając że leków nie będzie brał bo i tak nie będą działać(tylko po jakim czasie poszedłeś do lekarza?). Jakbym miał zaburzenia psychiczne przez 3,5 roku(lub d/d jak wam pasuje) to myśle że w okolicach trzeciego roku naszła by mnie taka myśl-a może jednak leki mogłyby mi pomóc, a może psychoterapia...
Do miszcz-rozumiem że ty miałeś nasilenie lęku na najniższym stopniu(farciarz!) to więc nie dziwie się że wytrzymujesz już 5 lat(lekarz stwierdził u ciebie d/d czy sam to zrobiłeś?)Na temat d/d mam aż za dużo informacji i z praktyki i z teorii. A co do tego że chce wam wmówić że jesteście zdrowi to jest wręcz odwrotnie wkręcanie sobie choroby lub wyolbrzymianie objawów jest pewnie objawem chorób czy zaburzeń jak kto tam woli. Każdy lekarz psychiatra odradza pacjentom czytanie forów internetowych ale ludzie, zwłaszcza młodzi sugerują się wpisami na forum A tak nawiasem to w jakim jesteś wieku?

Łukasz25

Aha no i nie bierzcie tego tak do siebie. To jest forum i służy wymianie poglądów a ja jestem zdecydowanie w opozycji do was. Mam prawie 26 lat i troche doświadczeń z depresją i d/d oraz z ludźmi na to cierpiącymi i jestem zdecydowaniem zwolennikiem teorii że racjonalizowanie poglądów w kwestii własnych objawów to podstawa

polandpolandpoland

Łukasz, jeśli chodzi o zdanie: "nie brałem leków ponieważ nie wyleczą mnie całkowicie z d/d", to mówiłem jak najbardziej serio. Jedynie ja siebie mogę wyleczyć, i jedynie Ty możesz siebie wyleczyć. Jeśli chodzi o lekarza, to nie pomógł mi nic (psycholog; myślę, że powinienem wtedy iść do psychiatry). Poszedłem po pół roku, gdy już odkryłem że mam dd, a mój stan ciągle się pogarszał. Stwierdziłem sam i wizyta u lekarza nie miała z tym powiązania, że leki mi nie pomogą. Nie widziałem w aptece leków na dd itp hehe. Poza tym nawet w sytuacji, gdy umrze nam ktoś bliski, najlepsze środki uspokajające nie pomogą zbytnio. O psychoterapii myślałem, lecz jednak się jej nie podjąłem.

Miszczu, niestety szło to powoli, lecz w miarę stale. Pomyśl w końcu - co jest nierealnego w szklance, która znajduje się przed naszymi oczami? co jest nierealnego w pokoju, w którym teraz jesteśmy? Aż mi się chciało śmiać, jak miałem odpowiedzieć sobie na te bezsensowne pytania ;D Zacząłem zauważać, że wszystko jest prawdziwe, gdy UŚWIADOMIŁEM TO SOBIE. Radzę wszystkim zapamiętać te 3 słowa; są bardzo ważne w dd.