Depersonalizacja

Łukasz25

Hmm co do mojej elastyczności w ocenach innych to mam wrażenie że zbyt wielu ludzi samemu "wskakuje" do worka a później ma pretensje że ktoś ocenia go na podstawie zachowań innych ludzi(pewne typy zachowań w zaburzeniach psychicznych są prawie zawsze takie same). Nigdzie nie negowałem waszego cierpienia z powodu zaburzeń psychicznych ani nawet tego że mieliście d/d a ciągle mi to zarzucacie. Jedyne czego się czepiam to wyolbrzymianie pewnych spraw tam gdzie musem(przynajmniej moim zdaniem ale myśle że też wielu innych) jest maksymalnie precyzyjne opisywanie swoich objawów.
Do polandpoland-nie wiem na jakiej podstawie arbitralnie stwierdziłeś że leki ci nie pomogą i że postawiłeś sobie diagnozę(chyba że zrobił to lekarz na jedynej wizycie jakiej byłeś). Mi z pomocą leków udało się wyjść z piekła jakim było d/d i jestem zdania i dziwie się że nie każdy jest że trzeba próbować wszystkiego co może pomóc (a leki plus wizyty u lekarza to podstawa).
A to że nie ma lekarstw na d/d to rozumiem że był żart Smile

polandpolandpoland

Łukasz i Miszcz - proszę przestańcie się już kłócić! To nie jest temat: "Czy mam dd czy nie mam"
Miszczu - ja uważam, że Ci ludzie, którzy wyleczyli się tylko lekami, to wyleczyli się i lekami i swoją walką, bo jak mówiłem nie ma lekarstwa w aptece na dd (oczywiście mówię to z przymrużeniem oka)

Łukasz - tak stwierdziłem, bo jak leki (oprócz chwilowego uspokojenia itp) miały mi pomóc na dd?? Lekarz jak mówiłem nie powiedział i nie zrobił nic; nie wiedział w ogóle co ja do niego mówię ;D Jeśli ktoś chce brać leki, to proszę bardzo - w pewnym stopniu powinny pomóc.

Powodzenia Wszystkim i Szczęśliwego Nowego Roku, bo w tym roku już nie wejdę tutaj Wink

Łukasz25

Nie zauważyłem byśmy się kłócili a ostra wymiana zdań nikomu nie zaszkodzi.

A co do leków-nie zdziwiło cię że odczuwałeś skutki zaburzeń psychicznych (nie ważne już jakich) przez 3,5 roku (brzmi dość długo jak dla mnie? Leki w znacznej części nie działają na początku uspokajająco, na początku nawet wielu ludzi czuje się gorzej ale mają jedno zadanie-wyrównywać poziom różnych substancji w organizmie(serotonina itp). Wtedy znacznie łatwiej radzić sobie z zaburzeniami takimi jak d/d (sam jestem na to dowodem). A jak trafiłeś do słabego lekarza to wybiera się wtedy do innych aż do skutku. Tak trochę to napisałeś jakbyś się obraził na wszystkich (i lekarzy i leki)

lucas-86

W tym miejscu zgadzam się z Łukaszem. Leki nie tylko dają chwilowe uspokojenie. Przyjmowane dłużej regulują, jak wspomniał, poziom różnych substancji. Poza tym potrafią tłumić lęki, stres. W przypadku osobowości depresyjnej, mogą pozytywnie "nakręcić" człowieka. Mają jeszcze różne inne właściwości.
Jestem zdania, że nie należy od nich stronić, mogą pomóc w walce z derealizacją/depersonalizacją.

bua18

tak zamulaja, i zwiekszaja dp - w polaczeniu z neuroleptykami dzialaja na siebie antagonistycznie. neurolepty wywoluje depreche antydepresant z nia walczy. zreszta ja sie po lekach czulam spiaca non stop i jak zombie, co z tego ze mi uzupelniaja substancje w mogzu, jak moje zahamowania fobie dalej we mnie siedza, trzeba nad tym popracowac, a to wymaga zmian w zachowaniu.tablety likwiduja objawy tylko. to jak pudrowanie pryszcza nie widac go a jest. tak samo dropsy sprawiaja ze wszystko jest ok ale przyczyna zaburzen dalej pozostaje nieruszona.

polandpolandpoland

Nie mówię, że leki nie pomogą Wam. Jedynie wiem, że nie są one w stanie całkowicie wyleczyć dd Wink

Miszcz

No, leki na pewno nie naprostują skrzywionego myślenia. Ale mogą być pomocne w dążeniu do tego Smile

polandpolandpoland

Chciałem się podzielić moimi spostrzeżeniami na temat dd i to zrobiłem. Będę zadowolony, jeśli pomogłem przez to trochę chociaż jednej osobie. Pomimo, że to forum towarzyszyło mi przez długi czas, to postanowiłem, że nie będę tutaj już wchodził (no może bardzo sporadycznie). Dlatego chcę Wam życzyć wytrwałości i wyzdrowienia w 2011 roku ;];];] Pa

Miszcz

Gratulacje. Obyś nie musiał tu już nigdy więcej szukać pomocy Wink

mysterious

Łukasz25 Ale co powiesz o osobach, które brały już kilka typów leków, bujają się z tym kilka lat i dupa blada ?

Coraz bardziej powątpiewam w skuteczność tych leków. To musi leżeć gdzieś indziej, bo tak to byśmy brali "ANTYDD" przez 3 miesie i bylibyśmy zdrowi. A tu każdy wybiera inną drogę, a czy to nie sprowadza się do uświadomienia sobie wszystkiego jak wspomniał poland?

Owszem, jeśli kogoś nęka deprecha itd. to powinien zmniejszać tego skutki lekami, ale wg. mnie to tylko substytut. Zresztą te leki robią ze mnie zombie i jak zapomnę ich wziąść to czuję się lepiej, ale mogę się mylić.

A nawiasem mówiąc jednak idę znów do psychiatry, dobrze mi się z nią gada i jestem ciekaw co tam mi powie ciekawego Smile

Poza tym ogarniam na dniach wizytę u psychologa. Nie wierzę w cudowne tabletki.
Mamy przede wszystkim zryte banie, a fizyczność organizmy swoją drogą.

A żyć z tym syfem można w chuj, a nawet dłużej. Ja np. wyobrażam sobie, że tak będzie jeszcze długo. Będę grał swoją rolę w tym walniętym teatrzyku zwanym przez niektórych życiem.

Nie ogarniam...

Dziękuję, dobranoc.

bua18

wiecie co

zaczynam miec to w dupie, zapomnialam juz calkiem jak to jest widziec normalnie i nie pamietam juz nawet co to znaczy byc zdrowym. moze to i lepiej, dzis mialam przeswit okolo 3 sekundowy, to bylo mega dziwne, jak wynurzenie sie z pod wody na chwile, nawet nie zdazylam tego zauwazyc a juz siedzialam znowu w gównie. ja mysle ze bede to miec do konca zycia, moja dd jest dla mnie jak otaczajaca mnie zewszad banka mydlana w ktorej srodku jest proznia, nie moge sie przebic ale, jest bezpiecznie, i ludzie nie tacy straszni i swiat nie taki zly. nijaki poporostu. wkurwia mnie jedynie apatia i niemoznosc czucia, ale moze to i lepiej, cale moje jestestwo zmierzalo ku autodestrukcji i negowalo samo siebie. teraz tego przynajmniej nie czuje. jak cos czuje to wiem ze dzieje sie cos dziwnego i złego. wczoraj telepało mnie całą noc do 4 nad ranem, niepokoje i chujowe mysli, i ten strach pierdolony, po kilku godzinach przyszla przeekurewna dd jak balsam na lęk,ale taka ze dawno tak nie odplywalam, i dawno nie czulam sie tak odseparowana od swojego ciała, a jednoczesnie byla w tym dziwna lekkosc, lek zeszedł i wyczerpana moglam zasnac bez mysli, odplywajac w pierdolona proznie. ostatnio mam naryte we łbie Confused

bua18

wlasnie rzadko juz boje sie dd, generalnie akceptuje fale kiedy sie nasila i nie panikuje. maly skuces, oswojenie tego sprawia ze jest latwiej.

grzesiek 123

Też tak miałem na początku zdrowienia, ten proces jest na tyle długi, że pewnego dnia po prostu stwierdzasz, ze d/d już Ci nie przeszkadza Smile

a to jak zaczynasz się czuć trudno porównać do stanu przed chorobą bo to było dawno temu (przynajmniej u mnie tak było) trudno wtedy stwierdzić, czy jest się zdrowym, czy po prostu d/d już nie przeszkadza i da się żyć hehe. Później powoli zacząłem zapominać o d/d co nie zmienia faktu, że doświadczenia z tym zaburzeniem jak i nerwicą/depresją bardzo mocno wpłynęły na moje życie i często o tym myślę doceniając zwykłe życie w którym już tak nie cierpię. Smile

Zostało mi natomiast częstsze niż przeciętnie unikanie ludzi i bliższych kontaktów. Mam nadzieję, że to minie.

Magda

trudno mówić tu o byciu zdrowym, bo niby nie masz dd ale np przebudzisz się któregoś dnia i coś wyda ci się dziwne, będziesz myślał że to dd ale zaraz przypomnisz sobie że wczoraj za dużo wypiłeś i może to po prostu kac, tak na prawdę nie będzie wiadomo.. albo w środku nocy czy po cięzkim dniu.. będziesz myślał że wróciła derealka a to będzie po prostu zmęczenie umysłu.. cienkie sa te granice