Depersonalizacja

pawel

Witajcie. Nie wiem czy mnie pamietacie, poniewaz juz zadziej wpadam na to forum ale musze Wam to powiedziec - to ma koniec! Kilka miesiecy temu nie wierzylem w to, ze ten stan moze minac - no bo jak, przeciez to bylo by dziwne:/ Ale jednak minelo. W maju tego roku po 6cio m-cy kuracji citalem odstawilem lek. Bale msie nawrotu ale odziwo wewnetrznie bylem silny, swiadom ze to mnie nie zabije, ze ja mam kontrole! Dzieki lekom nabrale mtej wiary. Pozniej bez citalu postanowilem ze pozyje tak jak mi los napisze - bez lekow, tak poprostu wolny i wiecie co? Przeszlo calkowicie! Dzieki d/d stalem sie silniejszy, pewniejszy - bo to wlasnie w momentach slabosci upadamy i wydaje nam sie ze nie ma dla nas ratunki i wtedy nadciaga d/d!
Zajalem sie codziennymi obowiazkami z mysla - pier.. te nerwice i ten dziewny stan i tak byl dlugo i zylem wiec w dupie z nim. Wygralem. Dzis 'smieje' sie z tych mysli ze to sen, ze moze nie zyje, ze mam schize itp.. a bylo tego duuzo!

Suma sumarum - wydaje mi sie ze musimy byc silniejsi co do sytuacji zyciowych i albo walic wszystko albo poprostu umiec powiedzic NIE i zyc spokojnie.

Teraz oczywiscie tez pojawiaja sie problemy z ktorymi ciezko sobie poradzic i byc moze to spowodowac moze nawrot, ale nei sadze bo po sobie widzie, ze drugi raz t obagno mnie nie pochlonie!

Nie musicie w to wierzyc, poporstu poczujcie swoja wartosc i za kilka miesiecy przypomnijcie sobie co sie z wami dzialo - zdziwicie sie i zadacie pytanie: Ej? Kurde nie ma zadnej derealizacji?! Ja piernicze kiedy to minelo?

Pozdrawiam.

maagda

ale Ci fajnie, nawet nie wiesz jak Ci zazdroszcze.. Wink

sama juz nie tak czesto jak kiedys uswiadamiam sobie ze cos ze mna nie t ak, bywaja dni ze wogole sobie nie przypominam o dd i wtedy niby zyje normalnie, chociaz nie jest to to co byc powinno bo wystarczy chwila skupienia na jakims przedmiocie i dopiero wtedy czuje ze to tak swiat powinien wygladac, musze sie silnie skupic zeby wrocic do normlanosci, jedynie na kilka sekund mi sie to poki co udaje, moze tez kiedys wyzdrowieje.. mam nadzieje ze jeszcze kiedys bedzie okej. poki co nauczylam sie zyc z dd i prawde mowiac juz sie tego nie boje

charakterek

Wow!!!!

gratuluję i witam po tej drugiej stronie Very Happy

ja też jutro wreszcie znajdę chwilę i napiszę swoją historię, a wyszłam z tego już ... dość dawno. I oby nas, piszących w tym dziale było coraz więcej Smile

maagda

mam nadzieję że ja też kiedyś będę mogła tu napisac posta i ucieszycie się ze mną Wink

vincent

mam pytanie do tych co wyszli z tego, czy chodziliscie na psychoterapie czy tylko lekami sobie pomagaliscie?

pawel

vincent

pawel jeszcze jedno pytanie skad miales tyle sily i determinacji aby z tym wygrac?

pawel

Kasia

Paweł czy ja mogłabym się z Tobą skontaktować??? Bardzo proszę o jakiś numer kontaktowy.... może być mail, może być gg. Cokolwiek proszę!!

pawel

maagda

ja nie potrafie uwierzyć w to że jeszcze kiedyś będę mogłą życ normalnie Sad

bulimia , depresja, napady lęku, derealizacja.. to mnie przerasta Sad

kamil

Nie poddawaj sie. W duzym stopniu to jak szybko wrocisz do zdrowia zalezy od tego jaki bedziesz miala stosunek do swojej choroby. Mi sie udalo wyjsc z tego. Pomogli lekarz i rodzina. Czasami cos wraca ale traktuje to jako walke ze swoja slaboscia... Inaczej sie nie da. Inni maja gorzej - to tez jakies pocieszenie. I kiedy patrze na gluchych, niemych to wiem, ze jestem szczesciarzem i naprawde nie mam prawa narzekac. Trzymam kciuki. Jesli sie czegos naprawde chce to musi sie udac Smile

Kasia

Ja też wierze w to, że w tych stanach najważniejsza jest wiara wiara i bardzo silna determinacja:)

pawel

kamil - doskonale ujete.

YoYoMike

kurze no...ja mam pecha. Juz mi przeszlo, tak no moze nie totalnie ale sie niczym nie przejmowalem, zylem normalnie, moze od czasu do czasu glupia mysl. Ale jakies 2 tygodnie temu zaczelo mi sie takie cos dziwnego, pare razy przed snem nachodzil mnie lek, tak znikad bardzo to bylo dziwne ale bylem OK na drugi dzien wiec to pieprzylem. I wtedy kiedy juz myslalem ze jestem z tym skonczony, pisalem wypracowanie i nagle natrenta mysl, wszyscy ludzie dookola mnie udaja, wszyscy poprotstu graja ten swiat a ja jestem tak jakby jedenym ktory o tym nie wie. Mialem atak paniki. Teraz tydzien po tym jest juz oczywiscie lepiej, ale jeszcze tak dziwnie sie czuje, nie mam juz dereazlizacji, tylko glupie mysli od czasu do czasu i powoduja one niepokoj i odechciewa mi sie wogule cokolwiek robic. Mysle ze poprostu musze to przezyc znowu i bedzie dobrze, bo od czasu do czasu tak mam chyba ze sa cos ubzduram i wlasnie tak sie to konczy, tylko teraz jest troche gorzej. Jakiekolwiek sugestie na walke z glupimi myslami i zeby mi sie zpowrotem chcialo tak jak przedtem zyc, bo chce mi sie ale nie tak mocno jak 2 tygodnie temu. Dzieki za jakiekolwiek pozytywne informacje Very Happy

tzymam sie